اگر همتي مضاعف باشد/هادي كافي
سال 1357 که انقلاب اسلامي پیروز شد قرار بود جامعه‌اي ساخته شود كه الگوي تمام كشورهاي اسلامي و فراتر از آن تمام جوامع بشري باشد. قرار بود در فرهنگ، انقلاب شود. در مدرسه، دانشگاه، سينما، تئاتر، موسيقي، كتاب، علوم انساني، داستان، روزنامه، خانواده و هزار مصداق ديگر، فرهنگي متعالي را در جامعه پياده کرده و به جهانیان ارائه دهیم. در اقتصاد، سياست و... هم به همین منوال انقلاب بست پیدا کرده و رشد کند. اين ها تنها آرزوي آرمان خواهان نبود، تصويري بوده و هست از آن‌چه يك جامعه علوي بايد داشته باشد و سال‌هاي سال و قرن‌هاي قرن به هر دليلي نشده بود.
اما امام راحل مان می خواست اين كار را به انجام برساند؛ مقدمات آن را هم فراهم كرد، تا به امروز که رسیده است دست من و شما. هرچند همه آن چه امام راحل می خواست به ظهور نرسيده و با قله خيلي فاصله داريم، اما با این حال از كوهپايه هم خيلي فاصله گرفته ايم.
اگر اين فاصله را با معيارهاي كمي فني تر بخواهيم بسنجيم، به متوسط هايي برمي خوريم كه متر و معیارهاي دقيق تري به دست مان مي‌دهد.
متوسط كار روزانه، زمان مطالعه، سرانه مصرف، اوغات فراغت، روزهاي تعطيل سال، سن بازنشستگي و چندين متوسط ديگر که معيارهايي هستند كه در ميزان پيشرفت جوامع تأثيري تعيين كننده دارند، متأسفانه كشور ما در اين معيارها، با متوسط های جهاني فاصله های محسوس دارد. همين فاصله ها هر ايراني آگاهی را مجبور مي‌كند تا به فكر چاره ای برای جبران اين فاصله‌ها باشد.
بخشي از اين فاصله‌ها، به دليل برنامه ريزي‌هاي دولتي و كشوري است كه از یک منظر دست من و شما نيست، اما از منظری ديگر مستقيما نتيجه بازخوردهاي ما به قوانين و تصميمات مديران كشوري است. زماني که مسئول دولت يا مدير يك دستگاه اجرايي مقررات را به سوي سخت كوشي بيشتر پيش ببرد، اگر بازخورد ما معترضانه باشد، مجموعه اجرايي را به سمت تعديل كار و كاهش تلاش پيش خواهد برد.
كم كردن اين فاصله‌ها مستقيم و غير مستقيم به مقبوليت هنجارهايي بر مي‌گردد كه اندازه آن توسط توده مردم تعيين مي‌شود و جهت و ميزان برنامه ريزی هاي دستگاه‌هاي اجرايي را مشخص مي‌كند.
سال 1389 را حضرت آقا، سال همت مضاعف و كار مضاعف ناميدند كه به نظر ما يكي از اهداف آن كم كردن اين فاصله هاست؛ اما آقايان مديران فرهنگي با اين نامگذاري‌ها اغلب شعاري و كليشه‌اي و غير اثرگذار برخورد می کنند. برای پرهیز از این مسئله باید دنبال راهی بود برای جبران فاصله ها در حوزه های مختلف، به همین منظور در وهله اول به يكي از مصاديق آن مي‌پردازيم، بدون هيچ گونه شعاري.
بحث ما روزهايي است كه ايراني‌ها تعطيلند و تأثیر منفی و مثبت آن بر حوزه های مختلف و بایدها و نبایدهایی که از کنار آن ها نمی توان ساده گذشت
