بررسی پدیده مشایی در گفت وگو با معاون اسفندیار رحیم مشایی

مشایی می‎خواهد برای دولت مدل درست کند / اميدوار بني سليم

ببخشید، متوجه نشدم، بالأخره از نظر شما، نقش آقای مشایی در دولت فرعی است یا اصلی؟

نه، ببینید، این را که نقش آقای مشایی یک نقش اساسی در دولت است، نمی‎‎توان نادیده گرفت. آقای مشایی به واسطه اعتماد آقای احمدی‎نژاد، ویژگی‎های فردی، ویژگی‎های اداری و موضوعاتی که دنبال می‎‎کنند، اتفاقا یک موضوع اصلی در دولت هستند. ولی این‎که ما می‎آییم یک سری از حرف‎های ایشان را که بعضا کامل شنیده نمی‎‎شود، فقط به آن اشاره می‎کنیم، موضوع را عوض می‎‎کنیم، شرایط را خلط می‎‎کنیم، یک موضوعاتی از این دست را می‎گیریم و به آن می‎پردازیم و در کار دولت می‎خواهیم سنگ بیندازیم، این می‎‎شود موضوع فرعی. نقش ایشان، یک نقش اصلی است.

یعنی می‎‎گویید نقش مشایی در دولت اصلی است، ولی موج‎هایی که در جامعه ایجاد می‎‎کند، فرعی است؟

اتفاقا تأثیرگذاری آقای مشایی به‎گونه‎ای است که ایشان را جزو موضوعات اصلی قرار داده. منتها فضایی که ایجاد می‎‎کنند و بعضا به توهین، فحاشی و غیبت می‎‎رسد، موضوع غیراصلی است.

پس چرا رییس دفتر رییس‎جمهوری این‎قدر اصرار دارد حرف‎هایی بزند که موضوع اصلی شود؟

نمی‎توانید به یک آدم بگویید شما حرف نزن، چون شما حرف می‎‎زنید، دیگران سوءاستفاده می‎‎کنند. باید به دیگران که سوءاستفاده می‎‎کنند بگویید درست رفتار کنید. آقای مشایی یک فضایی را ایجاد کرده مبتنی بر کار و تلاش و آقای احمدی‎نژاد به او اطمینان دارد. حالا می‎‎گوییم چرا احمدی‎نژاد اعتماد دارد، خب، شما هم کار کنید تا رییس‎جمهوری به شما هم اعتماد کند.

ریشه این «اعتماد و نگاه ویژه» را چه چیزی ارزیابی می‎‎کنید؟

بخشی از این فضا به‎واسطه نگاه ویژه‎ای است که آقای احمدی‎نژاد به آقای مشایی دارد. حتما آقای احمدی‎نژاد و آقای مشایی باید بروند چشم خودشان را درست کنند که نگاه ویژه به همدیگر نداشته باشند!

به‎نظر می‎‎رسد «نگاه ویژه»، تنها دلیل این مسأله نباشد. مسایل دیگری نیز وجود دارد که شما به بخشی از آن‌ها اشاره کردید. فکر نمی‎‎کنید همین مسایل، حاشیه‎ساز شده باشد؟

این که یک آدم بیاید و در حوزه‎‎هایی وارد شود که ایراد نیست؟! چون در یک فضای کارشناسی دارند حرف می‎‎زنند و اگر کسی مخالف است باید بیاید در همان فضا جواب بدهد. ولی وقتی فضا را سیاسی می‎‎کنند و چاشنی‎اش بی‎اخلاقی و تهمت و غیبت می‎‎شود، مسایلی که شرع روی آن خیلی حساس است (این دیگر شده آخرالزمان که ما حلال خداوند را حرام و حرام خداوند را حلال کرده‎ایم). خب با این تفاسیر، نباید سراغ مشایی رفت و باید سراغ کسانی برویم که این فضا را ایجاد می‎‎کنند. به فرض مشایی خطا دارد. همان حرفی که از اول بوده، فرض کنیم خطای مشایی این است که در یک حوزه کارشناسی وارد می‎‎شود و حرف کارشناسی می‎‎زند که این کارشناسی ممکن است غلط باشد. ولی ما می‎‎آییم به او فحاشی می‎‎کنیم، تهمت می‎‎زنیم، حرفش را نقض می‎‎کنیم و این مخالف مشی اصول‎گرایی است. شما می‎‎گویید مشایی موضوع اصلی است، بله، ایشان موضوع اصلی هستند، ولی حواشی‎ای که برایش ایجاد کرده‎اند، فرعی است.

یعنی شما می‎‎گویید خطای آقای مشایی، بحث کارشناسی است؟

نه، من می‎‎گویم خطا ندارد، باید در حوزه کارشناسی وارد شد. ایشان در حوزه مباحث سیاسی، اجتماعی، برگرفته از گفتمان اسلامی، نظریاتی دارند که باید در حوزه کارشناسی نقد شود. این‎که زعمای قوم و فن حرف‎های او را مغایر با نصوص دینی یا حرف امام ببینند، من که گیر نیاورده‎ام، تا آن‎جایی که بضاعت اندک من اجازه داده در متون گشته‎ام مغایرتی ندیده‎ام. ولی به فرض، اگر خبرگان بنشینند حرف‎های ایشان را در فضای کارشناسی بررسی کنند و به حرف خلافی هم برسند، در آن صورت هم می‎‎شود خطای درجه دو، می‎‎شود خطای آدمی که در یک حوزه‎ای اظهارنظر کرده و مغایر بوده، او را که نمی‎‎کشند. خانواده‎اش را هم تحت فشار نمی‎‎گذارند. شخصیتش را هم زیر سئوال نمی‎‎برند. نیت و حالات او هم که قضاوتش در اختیار بندگان نیست، و در اختیار حق تعالی است. پس خطای آقایان می‎‎شود خطای درجه یک و گناه کبیره.

چرا آقای مشایی این‎قدر دوست دارد کارشناسی کند؟

ببینید، مدیر، کارش اجراست، باید اجرا کند. چی را باید اجرا کند؟ باید بر اساس یک مدل که تولید فکر شده، کار کند. وقتی که چرخه‎‎های قبلی نمی‎‎چرخد، می‎‎رسد به مدیر. چه مدلی داریم که باید براساس آن جلو برویم؟

قانون؛ قانونی که نماینده‎‎ها تصویب کرده‎اند و شورای نگهبان هم بر اساس شرع و قانون اساسی تأیید کرده است، ایشان تازه دنبال مدل می‎‎گردد؟

نه، ما بحث داریم.

شما می‎‎گویید آقای مشایی یک مدل تازه از خودش صادر می‎‎کند؟

نه، شما می‎‎خواهید بگویید مشایی یک کار خلاف قانون کرده؟ موضع، این است: ارتباط دولت با نخبگان باید چطوری باشد؟ ما قانونی نداریم که! قانون می‎‎آید خطوط کلی را ترسیم می‎‎کند. قانون می‎‎گوید از یک ایدئولوژی کلی، باید‎ها و نباید‎ها را دربیاور و کار کن.

منظورم از قانون، قانون اساسی نیست، مجموعه قوانین را می‎‎گویم.

قوانین، یک سری بایدها و نبایدهاست. مثالی بزنم. ما یک موضوعی داریم به‎نام موضوع شبیخون فرهنگی.

ببخشید، سئوال من درباره روش‎های اجرای دولت است و نمی‎‎خواهم وارد مثال‎های شما شوم که به سئوال ربطی ندارد. موافقید به سئوالات جواب بدهید؟

ببینید، بحث این است، ما چهار سطح قانونی داریم، قانون اساسی، قوانین جاری مجلس، بخش‎نامه‎‎ها و آیین نامه‎‎هایی که دولت برای اجرای قوانین دارد.

باز‎هم تأکید می‎‎کنم سئوالم این است که کار دولت، اجرای قوانین مجلس است. آقای مشایی، راهکار جدیدی برای اجرای قوانین دقیق که یک روش مدیریتی است، پیدا کرده؟ به‎نظر شما مشایی به‎عنوان مدیر اجرایی باید در امور هویت، ایرانی‎گرایی، موسیقی، اسلام‎شناسی و این مسایل کارشناسی کند؟

قانون، خط مشی کلی را می‎‎گوید. باید‎ها و نباید‎ها را قانون برنامه می‎‎گوید، ما باید در پایان برنامه به این‎جا برسیم.

اتفاقا مثال خوبی زدید. قوانین بودجه‎ای کاملا مشخص می‎‎کند چه میزان هزینه و از کدام درآمد و در کدام ردیف و برای چه کار‎هایی صرف شود؛ این یعنی جزییات. دیگر چه ارتباطی با مدیر اجرایی دارد که درباره مسایلی که در سئوال قبلی گفتم نظریه‎پردازی کند؟

این‎جوری نیست دیگر. متون مختلف مدیریتی، سبک مدیریتی را مشخص می‎کند. در قوانین ما سبک مدیریت، مطرح نیست. این‎‎ها چیز‎هایی است که در حوزه اختیارات مدیر است، خب، مدیر باید با چه سبکی مدیریت کند؟

ببخشید، سئوالم درباره آقای مشایی و نظریه‎پردازی‎های او در حوزه‎‎های مختلف است؟

اولا آقای مشایی چیزی خارج از قانون انجام نداده. در قالب قانون کار کردن، یک جاهایی‎ می‎‎شود سبک‎های یک مدیر. اصلا مدیریت چه تعریفی دارد؟ مدیریت می‎‎آید روش‎هایی را انتخاب می‎‎کند که کاراتر و مؤثرتر به اهدافی که در قوانین است، برسد.

این بحث‎های حاشیه‎ای هم جزو روش‎های مدیریتی سبک جدید آقای مشایی است؟

نه، ببینید، نگاه یک مدیر، باید تعبیر شود. این اتفاق نیفتاده. این مدل که می‎‎گویم، نه یک مدل کلی است که بخواهد خطوط را بگوید. مثلا موضوعی مانند بی‎حجابی، یک پدیده است، یک انحراف است. چقدر روی آن مطالعه شده؟ چقدر آسیب‎شناسی شده، چقدر به آن دقت شده؟

اگر ممکن است ارتباط این چیز‎هایی را که می‎‎گویید با آقای مشایی روشن بفرمایید؟

دولت، مجری است. باید امور فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی را که بر عهده رییس‎جمهوری و در ناحیه اجراست، تعیین کند.

خب، لطفا ارتباط این کار با حوزه‎‎هایی را که می‎‎گویید درباره مشایی تبدیل به حواشی شده، مشخص کنید؟

حاشیه دیگر چیست؟!

همان که شما می‎‎گویید فروع است و تبدیل به اصول شده؟

دیگران نظریه‎پردازی و مدل‎سازی نکرده‎اند که در اختیار دولت قرار دهند تا دولت اجرا کند. این آدم وارد این حوزه می‎‎شود تا یک مدلی را بسازد که دولت بر اساس این مدل حرکت کند.

یعنی به‎دلیل مدل‎سازی...

نگاه او این است که ولی فقیه و کلیت جمهوری اسلامی، قله است، بیرق دولت باید در بین مردم باشد. لذا دولت باید با سطوح مختلف، به‎وسیله ابزار‎های مختلف، ارتباط بگیرد.

به‎نظر شما به‎دلیل تبیین همین نظریه است که این‎قدر مشایی، زیر سئوال چپ و راست قرار دارد؟

ببینید او در حوزه مسائلی وارد می‎‎شود و دیگران بدون این‎که به‎صورت کامل حرف ایشان را درک کنند، به نقد این حرف‎ها می‎پردازند. کسی نمی‎‎تواند بر سلامت نفس ایشان خدشه وارد کند. این‎که جا دارد دیگران وارد شوند یا نه، یک بحث است! نه دیگران می‎‎توانند چیزی بگویند که خارج از نص قانون باشد. انتقادی که به او وارد می‎کنند این است که مشایی وارد یک حوزه‎ای از نظریه‎پردازی شده است، بنده این را یک ضرورت می‎‎دانم، دیگران نه‎تنها ضرورت نمی‎‎دانند، بلکه نقد می‎‎کنند، منتها به‎جای نقد عالمانه و کارشناسی و دانشگاهی، می‎‎آیند نقد سیاسی با چاشنی بی‎اخلاقی را مطرح می‎‎کنند.

چرا آقای مشایی نمی‎‎رود در دانشگاه‎‎ها و در کرسی‎های نظریه‎پردازی، حرف‎هایش را بزند؟

دلیلش این است که آقای مشایی کارش اجراست، کارش تولید فکر نیست. در این حوزه هم به‎واسطه ضرورت وارد شده است.

خب چرا تولید فکر می‎‎کند؟ بهتر نیست به‎جای نظریه‎پردازی به امور اجرایی‎ای که شما مدعی هستید کار اوست، بپردازد؟

چون قبلی‎ها این کار را نکرده‎اند، او اجرایش را می‎‎کند. اجرایش را در میراث دیده‎ایم. اتفاقا در نهاد ریاست جمهوری ما اجرایش را به‎طور کامل می‎‎بینیم. او مدیر است، حالا می‎‎خواهد اجرا کند، چون قبلی‎ها کارشان را به‎خوبی اجرا نکرده‎اند، یک گریزی هم به قبلی‎ها می‎‎زند. کار ایشان که نظریه‎پردازی نیست، کارش اجراست، حالا یک گریزی هم به قبلی‎ها می‎‎زند چون کارشان را انجام نداده‎اند

فهرست

مجله‌خبري

دوستان روحانی یا حشمت سلیمانی6/ جذب حداکثری، دفع حداقلی6/ دسیسه‎ای که شش‎ساله شد 7/ گزیده، ویژه، اعداد 8/ گزارش خبری 10/ جهان شیعه 10



يادداشت‌ها

تحلیل و تحریف 11/ نیروسازی برای سه‎جبهه 14/ دوش چه خورده‎ای بتا؟! 14/ با دروغ مرگ انسان‎ها را توجیح می‎کنند 15/ فتنه‎ نرم آخرالزمان 16



سياست

شروط بی‎خریدار 17/ ضلع سوم 18/ نمایش شرط‎گذاری 20/ آمدن و نیامدن 20/ شروط غیرقانونی را نباید قبول کرد 21/ دور زدن قانون در یک حرکت 22/ منظور خاتمی تعیین شرط برای نظام نبود 23/ حضور اصلاح‎طلبان به‎نفع حاکمیت است 24/ اصلاح‎طلب علیه اصلاح‎طلب 25/ خاتمی مواضع جدید و چند پرسش 26/ جریان انحرافی 27/ بازی باخت - باخت 28



ادبیات

آشیانه سرد داستان 29/ خشم و هیاهو 30/ تماشای دوردست‎ها 31/ سنگ بزرگ نشانه نزدن 31/ ازصفر شروع کردیم 32/ طرح انحلال یک خطای رسانه‎ای بود 33/ بنیاد می‎تواند منزلت هنرمندان را بشناساند 34/ به‎جای انحلال بنیاد آدم‎هایش را عوض کنید 35



تاریخ

انقلاب سفید شاه و روزگار سیاه ملت 37/ شاه بزرگ‎ترین ملاک بود 38/ انقلاب سفید یا آمریکایی 40/ اصلاحات ارضی نسخه‎ای غیربومی 42/ فرار مالکان بزرگ از تقسیم اراضی 44



هنــر

رویکردی قابل‎تفکر 45/ بیایید همه با هم بترسیم 46/ نمایش شکنجه حقوق‎بشرانه 48/ شمشیر را از رو بسته‎اند 50/ تأملی بر تطور تصویرپردازی از اسلام و مسلمانان در هالیوود 53/ آخر بازی جنگ با ایران است 55



رسانه

جرمش این بود که اسرار هویدا می‎کرد! 57/ صبح گفتمان اعتقاد و عدالت 58/ لشگرکشی آقای وزیر به دادگاه 60/ خرید 8 میلیارد تومان فروش 100 هزار تومان! 60/ مرداخ در ایران است! 61/ رازی که نصیری در سینه دارد 61/ نصیری اهل شوکران بود 61/ از صبح پیشتاز تا سمات محافظه‎کار 62/ صبح خوبی بود... یادش به‎خیر! 63/ شلمچه الهام‎گرفته از صبح بود 64/ پنجه در پنجه روشنفکران 64/ وقایع اختلافیه 66

همكاران اين شماره

صاحب امتیاز: سجاد محمدی

مدیر مسئول: علی رضا زاکانی

جانشین مدیر مسئول: فریدالدین حداد عادل

سردبیر: فرشاد مهدی‌پور



شورای سیاست گذاری: فریدالدین حدادعادل

سیدامیرحسن دهقانی، علی رضا زاکانی

علی عسگری، سیدنظام الدین موسوی و علی رضا نادعلی



مطالب نشریه بازتاب دهنده آرای نویسندگان آنهاست

استفاده از مطالب هفته نامه پنجره با ذکر منبع بلامانع است









معاون سردبیر: سیدمرتضی فاطمی

مجله خبری: سیدامیرحسن دهقانی

ادبیات: حمید محمدی‌محمدی

سياست: مرتضي بيات

هنر: رضا منتظري

تاریخ: فائقه السادات میرصمدی

چارسو : اميد مهدي‌نژاد

بين الملل: حامد نعمت اللهي

ویژه هنر: محمدرضا وحیدزاده



مدیر اجرایی و فنی: محمدسجاد رحمانی

مدیر هنری : محمد صمدي

صفحه آرایی : محمد علي غفاري‌زاد

دبیر عکس: امیر رستمی

مدیر فروش و بازرگانی : عطاءالله شاه حیدر

ویراستاری: حمیدرضا امیدی‎ و فریدون حیدری

كنترل صفحات: فرزاد فتاحی

ويرايش عكس : اسماعیل صادقی

حروف‌چینی: روح الله اکبری و رضا سلیمان پور

اداری: مهدی اکبری

امورمشترکین : مجتبی فیلسوف‌زاده













پایگاه اینترنتی هفته‎نامه پنجره، روزهای چهارشنبه هر هفته به‎روز می‎شود.

روزهای شنبه می‎توانید جلد شماره جدید و برخی از عناوین برگزیده را روی سایت مشاهده کنید.





همكاران اين شماره: بهروز احمدی، حسام‎الدین اخوان، عبدالله استاد، افشين افلاكي، سیف‎الله اكبري جامي‎لقب، امیدوار بنی‎سلیم، عبدالله بیچرانلو، محمد پورغلامی

حبیب ترکاشوند، امیر جاوید، احسان حضرتی، مصطفی خلجی، وهاب رامرزی، سجاد روشنی، محمدامین زارعی، مجید سلیمانی، فاطمه فریمانه، مصطفي قانع

محمدعلی مؤمنی‎ها، روح‎الله محمودیان و نفیسه نجابت







تلفن و نمابر: 20-66570019

تهران - صندوق پستی: 313/13355

ما را از مشکلات توزيع هفته نامه پنجره مطلع سازيد

تلفن واحد اشتراک:43-88980042

نمابر واحد اشتراک:88980041

چاپ : رواق

توزیع : نامه امروز

فروش شبکه ای: 09378216952

با ارسال عدد یک به شماره 3000101177

مي توانيد مشترک هفته نامه پنجره شويد