‌گلایه های شهریار پرهیزگار پدر حفظ و ترتیل قرآن کریم ایران

شبکه قرآن باید تعطیل شودجایگاه قاریان برجسته بسیار پایین‎تر از شأن آن‎هاست / سیدعلی‎اکبر رضوی

فرض کنید در دولت، وزارت قرآن تشکیل شود و استاد شهریار پرهیزگار بشود وزیر قرآن کشور. اولین و مهمترین اقدام شما چه خواهد بود؟

اولین کاری که من خواهم کرد این است که ابزاری را فراهم می کنم که پروژه‎‎ها و برنامه‎‎های مصوب که به صلاح فرهنگ قرآنی هستند، بدون محدودیت بودجه، بدون محدودیت عوامل اجرایی انجام شود. این نباشد که فقط یک اسم را یدک بکشد. موانع، هرچیز و هرکس که باشد، باید اصلاح یا برداشته شود. هرچند به فرض اگر این وزارت تأسیس شود، من خودم را لایق آن نمی‎دانم و خودم به خودم رأی نمی‎دهم. اما اگر جای آن وزیر باشم، در اولین گام از رییس‎جمهوری اختیارات تام می‎گیرم تا در چهارچوب قانون، آن‎چه را در کارگروه‎ها، کارشناسانه و به‎صورت دقیق، موشکافی و تصویب شده، مورد اجرا قرار دهم، و جامه اجرا برآن بپوشانم. این را هم بگویم، اگر اختیاراتی مثل وزیر داشته باشم، اولین کاری که می‎کنم، تکلیفم را با این صدا و سیما روشن می‎کنم. یکی از موانع بزرگ فرهنگ قرآنی همین رسانه ملی کنونی است. در یک فضای منطقی و روشن، مواضعم را برای آن‎ها روشن می‎کردم، حتی با مسئولین سازمان تبلیغات اسلامی و اوقاف صحبت‌‎ها و رایزنی‌‎های جدی انجام می‎دادم. تمام کار‎های ارزشی که باید می‎کردند و نکردند و تمام کار‎های ضدارزشی را که نباید می‎کردند و کردند، مطرح می‎کنم و علتش را جویا می‎شوم.

الان که اصلا قرآن حتی یک معاونت برای وزارت ارشاد هم نیست، اما من معتقدم نه یک معاونت، بلکه باید مثل سازمان تربیت بدنی یا محیط زیست، سازمانی زیر نظر مستقیم رییس‎جمهوری باشد و رییس آن به‎دست او انتخاب ‌شود و اختیارات، توان‌‎ و اجراییات قوی‌تری داشته باشد. اصلا مگر قرآن مهم‌ترین اصل کشور ما نیست؟









یک توصیه استادانه

یادم می‎آید مهم‌ترین توصیه استادانم به من این بود که تا می‎توانم در مسابقات قرآنی شرکت کنم. توصیه‎ای که حالا من هم طرح می‎کنم تا قاریان خودشان را در فضای رقابت، بارورتر کنند و همواره در آمادگی باشند. یکی از مهمترین عوامل رشد بنده هم همین بود که تقریبا در تمام مسابقات شرکت می‎کردم. البته آفتی هم دامان این مسابقات را گرفته، آن‎هم این‎که برخی به امید جایزه و سکه یا شهرت، در مسابقات شرکت می‎کنند که از اخلاق و روح قرآن کریم به دور است. گاهی دیده می‎شود در مسابقات، بعضی جوان‎ها به داور پرخاش می‎کنند، یا حرمت پیش‌کسوت‌‎ها کمرنگ‌تر شده است. این‎‎ها از اخلاق و معرفت قرآن به دور است و باید از شر شیطان به خداوند پناه برد. اما من مخالف جایزه هم نیستم و معتقدم اتفاقا بهترین و نفیس‌ترین جوایز، متعلق به جامعه قرآنی باشد.









شهریار و سرگرمی‌هایش

پیش‌تر که مشغله‌ام کمتر بود، ورزش می‎کردم. اهل فوتبال بودم و دوست داشتم. عضو سپاه هم که شدم، برای مدتی به‎طور جدی ورزش می‎کردم. اما حالا کمتر ورزش می‎کنم. ولی هنوز بازی‌‎ها را می‌بینم. از دیدن بازی هنرمندانه و باتکنیک و تاکتیک بارسلونا لذت می‎برم و اکثر بازی‌‎هایش را دنبال می‎کنم. حتی گاهی می‎نشینم تحلیل می‎کنم. البته در حال حاضر مطالعه بهترین تفریح من است. کتاب‌‎های روایات اهل‌البیت و کتاب‌‎های تاریخی به‎خصوص تاریخ صدر اسلام و تاریخ پس از مشروطه و کتاب‌‎های شهید مطهری را می‎خوانم.









شما فرض کنید یک نفر از صفر بخواهد اعتقاداتش را شروع کند. اگر تلویزیون را روشن کند و ببیند، یک ماه بعد فکر می‎کنید از قرآن چه اطلاعاتی به‎دست می‎آورد؟ شما برنامه‎‎های تلویزیون را اولویت‌بندی کنید. بگویید اولویت اول چیست؟ دوم چیست؟ همین‎طور پیش بروید، ببینید قرآن در اولویت چندم قرار می‎گیرد

‌گلایه های شهریار پرهیزگار پدر حفظ و ترتیل قرآن کریم ایران

شبکه قرآن باید تعطیل شودجایگاه قاریان برجسته بسیار پایین‎تر از شأن آن‎هاست / سیدعلی‎اکبر رضوی

یک خاطره؛ خیلی شیرین، خیلی‌تلخ

مسابقات بین‎المللی عربستان سعودی بود؛ سال 1371. تمام قدرت‌‎ها و چهره‎‎های مطرح آن‌زمان در عربستان جمع شده بودند. ایران هم دعوت شده بود. البته آن‎‎ها به ما به چشم زنگ تفریح نگاه می‎کردند. این‎طور به‎نظرشان می‎رسید که در بین بزرگان قرآنی دنیا که از مصر، لیبی، سودان، خود عربستان و دیگر کشور‎ها آمده بودند، ایران هیچ حرفی برای گفتن ندارد. از طرفی تنها کشوری که رسما به‎عنوان شیعه در مسابقات حاضر بود، ما بودیم. از همان اول خیلی اذیت‎مان کردند. انگیزه بسیار زیادی داشتم، از مدتی قبل از مسابقات، تمرین‌هایم را به‎طور جدی شروع کرده بودم، حتی یک ترم از دانشگاه مرخصی گرفته و تمام توانم را گذاشته‌بودم روی این مسأله. در طول مسابقات هم مشخص بود، خیلی می‎خواستند ما را ضعیف جلوه دهند و به هر نحوی می‎خواستند مقام اول را از آن خودشان کنند. حتی داوران مسابقات همه از عربستان سعودی بودند تا امتیاز دیگری برای‌شان باشد. اصلا سئوالاتی که از می‎پرسیدند، تعمدا درجه سختی‌اش چند برابر همان نفر دوم بود. حتی تعداد سئوالاتی که از من پرسیدند، خیلی بیشتر از عربستان و مصر و دیگران بود. با کمترین توجهی می‎شد بفهمی که چقدر تبعیض، فضای مسابقات را فرا گرفته بود. اگر کسی عرب‌زبان باشد و برود و در عربستان اول شود، خوب است اما کار بزرگی نکرده است. ولی این‎که ایران آمد و اول شد، واقعا خیره‎کننده بود. به این علت نتوانستند مقام اول ما را انکار کنند؛ فاصله ما با رتبه دوم آن‎قدر زیاد بود که هیچ‌کاری جز اول اعلام کردن ما نمی‎توانستند بکنند. خیلی شیرین بود که با توسل به ائمه اطهار علیهم‌السلام توانسته بودم ایران را و شیعه را در بین آن همه کشور قدرت‌مند و در بین وهابیانی که چشم دیدن‎مان را نداشتند، به مقام اول برسانم.

اما تلخی آن‎جا بود که خود ایرانی‌ها (در داخل کشور) اهمیت این مسأله را نفهمیدند. درک نکردند که چقدر این مسأله برای کشورمان می‎تواند ارزشمند باشد. سرفرازی ایران، در بین آن همه کشور عرب‌زبان و اهل سنت، آن‎هم در کشور آن‎ها و با قضاوت خود آن‎ها. شما می‎بینید، وقتی یک تیم فوتبال ما، یک کشور معمولی مثل بحرین را می‎برد، یا یک مساوی با استرالیا می‎گیرد و می‎رود به جام جهانی، فقط همین، حتی اگرنه مقامی گرفته و نه حتی از گروهش صعود کرده باشد، تمام کشور غرق در اخبار فوتبالی می‎شود. آن‎هم با آن همه بودجه و سرمایه‎ای که خرجش می‎کنند. شادباش و تبریک صدا و سیما قطع نمی‎شود، جایزه و تقدیر است که از در و دیوار به روی فوتبالیست‌ها می‎بارد. یا حتی در مورد سایر ورزش‌‎ها مثل کشتی، والیبال و... با درجات کمتر. مقامی که ما در عربستان آوردیم، مثل این بود که ایران در جام جهانی قهرمان شود، آن‎هم در برزیل، آن‎هم با قضاوت خود برزیلی‌ها. اما اصلا درخور این افتخار اقدامی صورت نگرفت. خودم که یاد قهرمانی‌ام در آن شرایط می‎افتم، هنوز برایم مثل افسانه است، اما برای آن‎‎ها که باید فرهنگ و انگیزه قرآن را در کشور پرورش دهند، یک مسأله ساده بود. فقط همین که یک نفر رفت و در سال 1371 مقامی کسب کرد و آمد. حتی به اندازه همان عرب‌‎ها این مسأله برای خود ما مهم نبود. آن‎جا بعد از قهرمانی من، مرتب می‎آمدند، می‎گفتند شما از اهل سنت ایرانید، می‎گفتم نه شیعه‌ام. می‎گفتند استاد عرب داشتید، می‎گفتم نه، می‎گفتند در دانشگاه‎‎های عربی تحصیل کردید، می‎گفتم نه، یعنی آن‎قدر برای‎شان مهم بود که می‎خواستند هر طور شده به‎نحوی ما را به خودشان وصل کنند. اما این‎جا...

من حرفم این نیست که از من چرا تقدیر نشد یا بازتاب نداشت، حرف من در مورد مقام اول مسابقات عربستان است، حالا من باشم یا هر عزیز دیگری از همکارانم. من می‎گویم این یک فرهنگ‌سازی‌است. این حرف مستقیم مقام معظم رهبری‌است به مسئولان: «قهرمانان قرآنی را تکریم و تجلیل و تشویق کنید. این‎‎ها روی قله قرآنند. اگر این قله را سرسبز و نیکو نشان مردم دهید، آن‎‎ها ترغیب خواهند شد.» چرا ایشان از لفظ قهرمان استفاده می‎کنند؟ چرا تکریم و تجلیل از آن‎ها را ضروری می‎دانند؟ یک مساوی از استرالیا این‎طور شور و هیجان در کشور تزریق می‎کند، چون یک‌سره اخبار فوتبال گوش و چشم مردم را پر کرده، و فوتبالیست را قهرمان می‎دانند. از هر کس بپرسید فلان بازیکن یا فلان هنرپیشه را می‎شناسی، شروع می‎کند تمام بیوگرافی‌اش را برای‌تان می‎گوید. حتی کسانی را که می‎دانیم اهل خیلی کار‎ها هستند. آیا با قرآن و اهل قرآن این کار شده؟ آیا درخور کتاب خدا، با اهلش برخورد شده؟ مسئولش کیست؟ این سیاست از کجا آب می‎خورد؟ باید از آن‎‎ها پرسید، در مملکت اسلامی ما، اکنون چه چیزی مردم را به خیابان‌‎ها می‎کشد؟ چه چیزی تقویم مدارس و دانشگاه‎‎ها را جابه‎جا می‎کند؟ اگر جواب این‎ها به خدا و اهلش مرتبط بود، یعنی جامعه‌مان در جهت سیاست‌‎های اسلامی و فرهنگ قرآن پیش رفته. اما آیا این‎طور است؟ از همین وزیر ارشاد بپرسید، شما برای قرآنی‌‎ها چه کردید؟ اصلا دیداری با خواص جامعه قرآنی تربیب داده‌اید تا حرف‌های‌شان را بشنوید ومشکلات قرآن از دید کارشناسان قرآنی را در مملکت جویا شوید؟ آیا نظرات‌شان را برای رفع آن معضلات دانسته‌اید؟

مهدی صیاف‎زاده، قاری ممتاز کشور از برنامه‎های قرآنی ناراضی است

مسابقات بین‎المللی قرآن نخبه کشی است / جواد نصیری اوانکی

«مهدی صیاف‌زاده» متولد اهواز، بزرگ شده مشهد و ساکن تهران است؛ وی قاری و حافظ کل قرآن است و هم‌اکنون به‎صورت آزاد و از روی علاقه، تفسیر هم مطالعه می‎کند. در سال 1377 رتبه نخست مسابقات بین‎المللی ایران را به خود اختصاص داده، اما در حال حاضر از این موفقیت چندان خوشحال به‎نظر نمی‎رسد، بلکه انتقادات جدی را نسبت به مسابقات قرآن وارد می‎کند، از جمله وی معتقد است مسابقات قرآن، با شکل و شمایل فعلی، در واقع نخبه‌کشی است تا نخبه‌پروری.



شما زمانی‎که رتبه اول قرائت را به‎دست آوردید حافظ قرآن هم بودید؟

زمانی‎که حافظ قرآن شدم، سنم از سن مسابقه گذشته بود و اساسا این مسابقات قرآن، در همان حدود 18 تا 25 سالگی برای افراد اتفاق می‎افتد. اما درحال حاضر هم تدریس‌‎های موسمی را در تهران یا شهرستان‎ها به مناسبت‌‎های مختلف مثل بازآموزی معلمان و جلسات تفسیر دارم.

جلسات قرآنی که با حضور شما برگزار می‎شود، از نوع جلسات سنتی است یا از شیوه‎‎های نو استفاده می‎کنید؟

جلسات من، سنتی است.

اعتقاد برخی کارشناسان این است که تعداد جلسات سنتی در کشور کم شده است، و دیگر کمتر کسی به شیوه قدیم جلسه قرآن برگزار می‎کند؟

من با این تصور چندان موافق نیستم؛ نمی‎گویم جلسات سنتی قرآن با قوت ادامه دارد، ممکن است یک شکلی بوده که در طول زمان تغییر کرده و آد‌م‌‎ها عوض شده‎اند، ولی جلسه قرآن همچنان هست؛ مثلا با فوت یا خستگی یک استاد، جلسه دیگری ادامه می‎یابد. الان جلسات سنتی در حال فعالیت‌ هستند، اما نه می‎توان گفت تعداد آن‎‎ها بیشتر شده و نه می‎توان گفت کمتر شده، چون ما عدد نداریم که مثلا در سال 1365 چند جلسه بوده و الان چند تاست، اما این‎طور که در سطح کشور می‎بینیم افراد جای خود را به دیگران می‎دهند.