گفت‎وگو باسعیدلو رییس سازمان تربیت بدنی

این طرح به ورزش ضربه می‎‎زند

علی سعیدلو اگرچه صراحتا مخالفتش را با ادغام سازمان تربیت بدنی و سازمان ملی جوانان و تشکیل وزارتخانه ورزش و جوانان اعلام می‎‎کند، اما ترجیح می‎‎دهد که در این مقطع، موضع‎گیری تندی انجام ندهد. او در گفت‎وگوی کوتاهی که با ما داشت نگرانی‎اش را از اجرای این طرح اعلام می‎‎کند.

علی سعیدلو اگرچه صراحتا مخالفتش را با ادغام سازمان تربیت بدنی و سازمان ملی جوانان و تشکیل وزارتخانه ورزش و جوانان اعلام می‎‎کند، اما ترجیح می‎‎دهد که در این مقطع، موضع‎گیری تندی انجام ندهد. او در گفت‎وگوی کوتاهی که با ما داشت نگرانی‎اش را از اجرای این طرح اعلام می‎‎کند.



نظرتان درباره تشکیل وزارت ورزش و جوانان چیست؟

با این طرح موافق نیستم و معتقدم به ورزش لطمه می‎‎خورد.

همین؟

اجاز بدهید فعلا به همین حد بسنده کنم.

کار سازمان ملی جوانان و سازمان تربیت بدنی در یک راستا است؟

اصلا، ساختار‎های این دو سازمان جداست و سیاست‎‎های‎شان با یکدیگر فرق دارد. برای ورزش باید وقت گذاشت، اما اگر این اتفاق بیفتد، حداقل دو سال طول می‎کشد که ساختار‎ها را درست کنیم.

این طرح چه تأثیری در آینده ورزش خواهد داشت؟

با توجه به این‎که الان باید شورای نگهبان رأی خود را اعلام کند، فقط می‎‎گویم مشکل‎ساز می‎‎شود.

چرا نمایندگان این طرح را تصویب کرده‎اند؟ برخی می‎‎گویند دلیل این کار سیاسی بوده.

واقعا دلیلی خاصی نمی‎‎بینم. به تصمیم نمایندگان محترم باید احترام گذاشت، اما ای‎کاش این کار بیشتر کارشناسی می‎‎شد. این‎که می‎‎گویند چنین تصمیمی سیاسی بوده، من از آن خبری ندارم. شما دیدید که رییس‎جمهوری چگونه از ورزش حمایت کرده پس نباید این موضوع را به سیاسی بودن ربط داد. البته می‎‎توانید جواب این موضوع را از نماینگان محترم مجلس سئوال کنید.

در این‎باره با نمایندگان مجلس صحبت نکرده‎اید؟ با اعضای هیأت دولت چطور؟ آیا با آن‎‎ها صحبت کرده‎اید و یا آن‎‎ها با مجلسی‎‎ها حرف زده‎اند؟

رایزنی‎‎هایی انجام شده و ان‎شاءالله هر اتفاقی که افتاد، به‎نفع ورزش باشد.

اگر این طرح تصویب شد و شما هم به‎عنوان وزیر پیشنهاد شدید حاضرید بپذیرید؟

جواب این سئوال شما را، ان‎شاءلله بعد از روشن شدن تکلیف سازمان تربیت بدنی می‎‎دهم.

چرا؟

چون مسأله کوچکی نیست. پست معاونت ریاست‎جمهوری برای ورزش ما مهم است و خیلی می‎‎تواند تأثیر بگذارد. برای خودم نمی‎‎گویم، شما از چند نفر که جزو اهالی ورزش هستند بپرسید، آن‎هایی که دل‎شان برای ورزش می‎‎سوزد

ساختمان سئول فرو می‎‎ریزد؟ / محسن اثیمی

ساختمان سئول، روز‎های پرالتهابی را سپری می‎‎کند. همان زمانی که برخی افراد در سازمان تربیت بدنی در تماس لحظه به لحظه با دوستان خبرنگار خود از جزییات تصویب طرح ادغام این سازمان و سازمان ملی جوانان و تأسیس وزارتخانه ورزش و جوانان با خبر می‎‎شدند، می‎‎شد این التهاب و استرس را دید. با این مصوبه حکم ابطال سازمانی که سال‎‎ها متولی اول ورزش ایران بود امضا خواهد شد.

ساختمان سئول، روز‎های پرالتهابی را سپری می‎‎کند. همان زمانی که برخی افراد در سازمان تربیت بدنی در تماس لحظه به لحظه با دوستان خبرنگار خود از جزییات تصویب طرح ادغام این سازمان و سازمان ملی جوانان و تأسیس وزارتخانه ورزش و جوانان با خبر می‎‎شدند، می‎‎شد این التهاب و استرس را دید. با این مصوبه حکم ابطال سازمانی که سال‎‎ها متولی اول ورزش ایران بود امضا خواهد شد.



سازمانی برای توسعه ورزش

در کشور ایران (و شاید بهتر است بگوییم در کل جهان) ورزش پلی برای رسیدن به اهداف سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و... است. در سال‎‎های گذشته که ورزش ابزاری برای این کار‎ها به‎شمار نمی‎‎رفت، سازمانی تحت عنوان تربیت بدنی تشکیل شد که وظیفه آن توسعه ورزش چه در بخش همگانی و چه در حوزه قهرمانی بود. رییس این سازمان معاون رییس‎جمهوری است و توسط شخص وی انتخاب می‎‎شود. ورزش ایران در طول سال‎‎های اخیر مدیران زیادی را در سازمان تربیت بدنی به خود دیده است. افرادی همچون حسن غفوری فرد، مصطفی هاشمی‎طبا، محسن مهر‎علیزاده، محمد علی‎آبادی و... به این سازمان آمدند و رفتند تا این‎که صندلی ریاست به علی سعیدلو رسید و احتمالا او آخرین رییس سازمان تربیت بدنی خواهد بود.



سعیدلو از پرسپولیس تا سازمان

سعیدلو قبل از حضور در این پست، به‎عنوان عضو و رییس هیأت مدیره پرسپولیس فعالیت می‎‎کرد و حداقل به این متهم نمی‎توانست بشود که عکس ورزشی ندارد! او شاید با لباس ورزشی عکس نداشت، اما در همان دوران نشان داد که مدیریت در ورزش را می‎‎داند و همین موضوع او را در قیاس با نفر قبل از خود یعنی محمد علی‎آبادی، در رده بالاتری قرار می‎‎داد. او نه مهندس عمران بود که فقط به فکر ساخت و ساز باشد و نه بدش می‎‎آمد که با ورزشکاران هم صحبت شود. سعیدلو با این وضعیت، کلید سازمان تربیت بدنی را تحویل گرفت اما شرایط دشوارتر از آن چیزی بود که تصور می‎‎شد.



میراث مهندس برای دکتر

سعیدلو در شرایط خوبی سازمان را تحویل نگرفت. عملکرد علی‎آبادی در سازمان مثبت نبود و همین موضوع کار را برای او دشوار می‎‎کرد. دکتر، سازمانی را از مهندس تحویل گرفت که انتقادات زیادی به آن وارد می‎‎شد. علی‎آبادی بیش از آن‎که به فکر موفقیت در عرصه‎‎های بین‎المللی باشد، در فکر ساخت و ساز بود و مرتب به این شهر و آن شهر سر می‎‎زد تا پروژه‎ای را افتتاح کند. حالا اگر بگذریم از این‎که برخی ساختمان‎‎ها برای چند بار و هر بار به یک منظور افتتاح شدند، اما نمی‎‎توان از این گذشت که ورزش ایران در این مدت با مشکلات جدی مواجه شد. از تعلیق فوتبال گرفته تا ناکامی در المپیک 2008 از جمله اتفاقاتی بود که در دوره ریاست علی‎آبادی رخ داد. اگر چه در این مدت کار‎های خوبی هم صورت گرفت، اما کفه ناکامی‎‎ها سنگینی می‎‎کرد. مهندس در پایان دولت نهم و آغاز دولت دهم جای خود را به دکتر داد تا بلکه ورزش نفسی بکشد.



صحبت با ورزشکاران با زبان خودشان

سعیدلو با ورزشکاران با زبان خودشان صحبت می‎‎کند. از همان روز اول کار خود به اردو‎ها ورزش سر زده و با ورزشکاران رشته‎‎های مختلف، خودمانی صحبت می‎‎کرد. اوج این رفتار در آستانه رقابت‎‎های آسیایی گوانگجو صورت گرفت. سعیدلو با سر زدن به اردو‎ها، از نزدیک در جریان مشکلات قرار می‎‎گرفت و در همین زمان به‎هر ورزشکار 5 میلیون تومان پاداش داد تا جو مناسبی در آستانه اعزام تیم‎‎ها به‎وجود‎ آید. بسیاری از ورزشکاران می‎‎گفتند که پاداش بازی‎‎های آسیایی دوحه در سال 2006 را پس از کلی دوندگی گرفته‎اند و برخی می‎‎گفتند که همان را هم ناقص دریافت کرده‎اند، اما این‎بار قبل از شروع مسابقات گوانگجو پاداش در جیب‎شان بود. یکی دیگر از نکات مثبت مدیریت سعیدلو هم توجه به رشته‎‎های غیرفوتبالی بود.



وقتی شیرینی به تلخی گرایید

موفقیت کاروان ایران در گوانگجو نقطه عطفی در ورزش ایران بود. کسب مقام چهارم، بهترین عملکرد کاروان ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی محسوب می‎‎شد. ورزشکاران ایران در این مسابقات رکورد کسب مدال طلا را شکستند و افتخارآفرینی کردند تا سعیدلو بیش از گذشته به پیشبرد برنامه‎‎هایش امیدوار شود. با این حال دیری نپاید که شیرینی این پیروزی، جایش را به تلخی ادغام سازمان تربیت بدنی و سازمان ملی جوانان داد.



جرقه اولیه در دوران علی‎آبادی

شاید جرقه این کار در زمان مدیریت علی‎آبادی زده شد. نتایج نامطلوب ورزشکاران ایران، نمایندگان مجلس را به واکنش واداشت. آن‎‎ها نسبت به عملکرد سازمان ورزش اعتراض داشتند، اما فقط می‎‎توانستند اعتراض کنند، چراکه قانون، دست‎شان را بسته بود. سازمان تربیت بدنی وزراتخانه نبود و طبیعتا خبری هم از استیضاح نمی‎توانست در میان باشد. در همین زمان بود که زمزمه‎‎هایی مبنی بر تبدیل سازمان تربیت بدنی به وزراتخانه شنیده شد، اما این اتفاق در آن زمان رخ نداد تا علی‎آبادی حداقل خیالش از این بابت راحت باشد و مجلس نیز به‎دنبال راهکاری برای این موضوع بگردد.



تصویب قانون پس از موفقیت

شاید کمتر کسی تصور می‎‎کرد پس از موفقیت در گوانگجو، بار دیگر مجلس طرح تشکیل وزارت ورزش را در دستور کار خود قرار دهد. وقتی بعد از ناکامی ورزشی ایران این کار انجام نشد، اقبال نداشت که پس از موفقیت کسی سراغ این موضوع برود. پیش‎بینی‎‎ها اما اشتباه از کار درآمد و با توجه به مشکلاتی که برای سازمان ملی جوانان به‎وجود آمده بود، بهترین فرصت برای طرح ادغام این دو سازمان به‎وجود آمد. این طرح رأی آورد تا مقدمات برچیده شدن سازمان تربیت بدنی فراهم شود، اما آیا این کار به‎نفع ورزش است؟



اظهارنظر کن، معروف شو

شاید بار دیگر بهتر است این جمله را مرور کنیم که ورزش ابزار مناسبی برای رسیدن به بسیاری از هدف‎‎هاست و خیلی از افراد که می‎‎خواهند مطرح شوند، سراغ ورزش می‎‎روند. به‎عنوان مثال بسیاری از شخصیت‎‎های سیاسی که امروز معروف شده‎اند، تا قبل حضور در ورزش شناخته شده نبودند. نگاهی به رفت و آمد به دو باشگاه پرسپولیس و استقلال، به‎خوبی این نکته را ثابت می‎‎کند. بسیاری از نمایندگان هم با صحبت کردن درباره مسائل مختلف ورزش حتی کوچکترین موارد، سعی در مطرح کردن خود داشتند وگرنه چه لزومی دارد یک نماینده مجلس، درباره سطح داوری لیگ برتر اظهارنظر کند؟ یعنی در مجلس و کشور موضوعی مهمتر از این وجود ندارد؟

این‎گونه مسائل و اظهارنظر‎ها، باعث می‎‎شود نگران آینده باشیم، نگران این‎که مبادا با کوچک‎ترین اتفاق، وزیر ورزش و جوانان به مجلس احضار شود. اصلا چه تضمینی وجود دارد که با یک اتفاق کم اهمیت پای وزیر به مجلس باز نشود؟ گذشته، ما را نگران آینده می‎‎کند.



ورزش ایران در مسیر موفقیت

به‎نظر می‎‎رسد زمان مناسبی برای تصویب این طرح در نظر گرفته نشده است. ورزش رابطه مستقیمی با شور و نشاط جامعه دارد. بار‎ها ثابت شده که اگر ورزش موفق باشد، مردم هم شرایط خوبی دارند و شور و نشاط بر جامعه حکمفرما خواهد بود. نمونه بارز آن رقابت‎‎های گوانگجو بود که به‎راحتی می‎‎شد تأثیر موفقیت ورزشکاران را در جامعه دید. همه با امید صحبت کرده و از آینده سخن می‎‎گفتند.

تصور می‎‎شود ورزش ایران پس از این موفقیت راه خود را پیدا کرده و در مسیر مناسبی گام بر می‎‎دارد. حداقلش این است که می‎‎توان با توجه به موفقیت در گوانگجو، به برنامه‎‎های کنونی اطمینان کرد. این‎که در این مقطع سازمان تربیت بدنی و سازمان ملی جوانان ادغام شود، نمی‎‎تواند خبر خوشی برای اهالی ورزش باشد. اعتراض مقامات ورزشی و در رأس آن‎‎ها علی سعیدلو این نکته را تأیید می‎‎کند. این‎که نفر بعد چه‎کسی خواهد بود و چه برنامه‎‎هایی خواهد داشت، بزرگترین ابهام است ضمن این‎که اصولا این دو مقوله که اکنون با یکدیگر تلفیق شده‎اند، چندان تناسبی هم با یکدیگر ندارند.



وقتی سعیدلو اشتباه می‎‎کند

البته سعیدلو با تمام کار‎های مثبتی که انجام داد، اشتباهاتی هم مرتکب شد که آخرین آن هنگامی بود که برای انتخابات نایب رییسی کنفدراسیون فوتبال آسیا ثبت نام کرد. سعیدلو تنها رییس سازمان تربیت بدنی نبود و عنوان معاون رییس‎جمهوری را هم یدک می‎‎کشید و به همین دلیل حضورش در این انتخابات عجیب و دور از انتظار بود. ناکامی او در کسب این کرسی در فوتبال آسیا، پازل اشتباهاتش را تکمیل کرد تا نمره‎ای منفی در کارنامه او به ثبت برسد. شاید این موضوع در تصمیم نمایندگان بی‎تأثیر نبوده باشد.



نامه فدراسیون‎‎ها در مخالفت با مصوبه مجلس

بلافاصله پس از این‎که مجلس تأسیس وزارت ورزش و جوانان را تصویب کرد، 51 رییس فدراسیون در نامه‎ای مخالفت خود را با این طرح اعلام کردند. اگرچه پس از این ماجرا، برخی نمایندگان مجلس اعلام کردند که بعضی از رؤسای فدراسیون‎‎ها، تحت فشار این نامه را امضا کرده‎اند، اما آن‎‎ها این موضوع را تکذیب کردند. نامه فدراسیون‎‎ها را می‎‎توان مشتی نمونه خروار دانست، چراکه بخش اعظم جامعه ورزش با این طرح مخالف است.



مگر قرار نبود دولت کوچک شود؟

یکی از افراد پرشمار مخالف این طرح علی فتح‎الله‎زاده، سرپرست باشگاه استقلال، عضو هیأت رییسه فدراسیون فوتبال و فرد نزدیک به سعیدلو است. او می‎‎گوید: «نمایندگان مجلس یک‎بار به ورزشی‎‎ها اعتماد کردند و حماسه بازی‎‎های آسیایی گوانگجو به‎وجود آمد. نمایندگان برای ارتقای ورزش چنین تصمیمی گرفته‎اند، اما به‎نظر می‎‎رسد دوستان ما در مجلس برای تصمیم گرفتن عجله به خرج داده‎اند. ورزش در تمام دنیا به‎سمت خصوصی‎سازی قدم بر می‎‎دارد و ارگان دولتی نمی‎‎تواند در امور فدراسیون‎‎ها دخالتی داشته باشد. تشکیل وزارت ورزش، به هیچ وجه به‎نفع ورزش نیست.»

فتح‎الله‎زاده درباره این‎که شاید نمایندگان به‎دلیل پاسخگو شدن مسئول ورزشی کشور این تصمیم را گرفته‎اند، نظر جالبی دارد: «اگر نمایندگان مجلس برای پاسخگویی ورزش چنین تصمیمی گرفته‎اند، آن‎‎ها حالا هم همین قدرت را دارند که توضیح بخواهند. مجلس، کمیته تحقیق و تفحص دارد. همه ورزشی‎‎ها در خدمت مجلس هستند تا از راهنمایی آن‎‎ها استفاده کنند. نمایندگان مجلس باید ادله خود را بازگو کنند. کشور‎هایی که در ورزش حرفی برای گفتن دارند، هیچ‎کدام وزارت ورزش ندارند و اتفاقا کشور‎هایی که چنین وزارتی دارند، با مشکلات زیادی روبه‎رو هستند. ما صاحب 51 فدراسیون هستیم که همگی با تشکیل چنین وزارتی مخالف هستند.»

سرپرست باشگاه استقلال درباره این‎که شاید رؤسای فدراسیون‎ها تحت فشار این نامه را امضا کرده باشند، چنین اظهارنظر می‎کند: «این حرف توهین به همه کارشناسان ورزشی است. ما همگی سال‎‎ها در ورزش تجربه کسب کرده‎ایم و به همین دلیل هم مخالف تشکیل این وزارت هستیم. اکنون زمان برنامه‎ریزی برای بازی‎‎های المپیک لندن است.»

فتح‎الله‎زاده ادامه می‎‎دهد:‌ «ما از سیاسیون یاد گرفته‎ایم که باید دولت کوچک‎تر شود تا نقش نظارتی بهتری داشته باشد، اما تشکیل وزارت ورزش، دولت را بزرگ‎تر می‎کند. ما یک سازمان تربیت بدنی داریم و یک سازمان ملی جوانان. وقتی در طی این سال‎‎ها، از سازمان ملی جوانان ثمره‎ای ندیده‎ایم، چطور می‎‎شود دو ارگان را به یک نفر بسپاریم؟ این کار را خراب‎تر می‎‎کند. اگر بحث نظارتی مطرح است، ما دارای سازمان بازرس کل کشور و دیوان محاسبات هستیم. این طرح نباید به خط آخر و اجرایی برسد.»



این طرح جواب نداده است

حبیب کاشانی که علاوه‎بر سرپرستی باشگاه پرسپولیس، مشاور سعیدلوست، همچون فتح‎الله‎زاده مخالفتش را علنی اعلام می‎‎کند: «ورزش با این موضوعات وارد چالش جدیدی خواهد شد. گمان می‎‎کنم ادغام این دو سازمان، آینده خوبی برای ورزش‌ نداشته باشد. هرچه کار کارشناسی روی این مسأله انجام دهیم، ضرری ندارد. کاش نمایندگان محترم قبل از تأیید، بیشتر وارد موضوع می‎شدند.»

کاشانی ادامه می‎‎دهد:‌ «وظیفه ما است که همیشه به‎نظر نمایندگان مجلس احترام بگذاریم، اما 51 فدراسیون، ادارات کل تربیت بدنی، دانشگاه‌‎‎ها و حتی مدیران سابق سازمان و فدراسیون‎ها، نظرات مخالفی درباره این ادغام داشته و هرکدام هم دلایل موجهی دارند.

موفقیت‌‎های ورزش ایران در گوانگجو، آن‎قدر شیرین بود که نمی‎توان آن را فراموش کرد، چون دل میلیون‎‎ها ایرانی را شاد کرد. این موفقیت‌‎‎ها از دل همین تشکیلات بود. به‎طور قطع و یقین، با تشکیل وزارت ورزش در آینده دچار مسائلی ناخواسته خواهیم شد که مجبوریم با آن‎ها دست‎وپنجه نرم کنیم و آن وقت نباید انتظار داشت ورزش با روحیه‎ای بالا و نشاط به‎کارش ادامه بدهد.»

سرپرست باشگاه پرسپولیس در پایان این‎گونه می‎‎گوید: «نباید فراموش کرد این طرح در کشور‎های مختلف جواب خوبی نداده و زیاد مفید نبوده است.»

رییس سازمان تربیت بدنی، از تأثیر بد این طرح در المپیک 2012 لندن هم خبر می‎‎دهد: «شک نکنید که اگر این وزارتخانه تشکیل شود، در نتایج المپیک تأثیر‎گذار خواهد بود و نباید انتظار داشت ورزش با روحیه‎ای بانشاط به‎کارش ادامه دهد.»



ورزش به کجا می‎‎رود؟

به‎نظر می‎‎رسد حرف مخالفان درست باشد. در شرایطی که ورزش ایران پس از موفقیت در گوانگجو راه خوبی را در پیش گرفته، آیا نیاز بود در این مقطع چنین تصمیمی گرفته شود؟ آیا نمی‎‎شد در این زمینه کار کارشناسی بیشتری صورت گیرد؟ مهمترین سئوال این است که قرار است با این مصوبه ورزش ایران به‎کدام سمت برود؟ آیا آرامش در ورزش باقی می‎‎ماند؟ آیا آرامش به سئول بازمی‎گردد؟