هایپر مدیا | مرکز جامع خدمات رسانه ها / نگارش روزنامه |
|
|
اندازه فونت |
|
پرینت |
|
برش مطبوعاتی |
|
لینک خبر | جابجایی متن |
|
نظرات بینندگان |
گفتوگو باسعیدلو رییس سازمان تربیت بدنی
این طرح به ورزش ضربه میزند
علی سعیدلو اگرچه صراحتا مخالفتش را با ادغام سازمان تربیت بدنی و سازمان ملی جوانان و تشکیل وزارتخانه ورزش و جوانان اعلام میکند، اما ترجیح میدهد که در این مقطع، موضعگیری تندی انجام ندهد. او در گفتوگوی کوتاهی که با ما داشت نگرانیاش را از اجرای این طرح اعلام میکند.
علی سعیدلو اگرچه صراحتا مخالفتش را با ادغام سازمان تربیت بدنی و سازمان ملی جوانان و تشکیل وزارتخانه ورزش و جوانان اعلام میکند، اما ترجیح میدهد که در این مقطع، موضعگیری تندی انجام ندهد. او در گفتوگوی کوتاهی که با ما داشت نگرانیاش را از اجرای این طرح اعلام میکند.
نظرتان درباره تشکیل وزارت ورزش و جوانان چیست؟
با این طرح موافق نیستم و معتقدم به ورزش لطمه میخورد.
همین؟
اجاز بدهید فعلا به همین حد بسنده کنم.
کار سازمان ملی جوانان و سازمان تربیت بدنی در یک راستا است؟
اصلا، ساختارهای این دو سازمان جداست و سیاستهایشان با یکدیگر فرق دارد. برای ورزش باید وقت گذاشت، اما اگر این اتفاق بیفتد، حداقل دو سال طول میکشد که ساختارها را درست کنیم.
این طرح چه تأثیری در آینده ورزش خواهد داشت؟
با توجه به اینکه الان باید شورای نگهبان رأی خود را اعلام کند، فقط میگویم مشکلساز میشود.
چرا نمایندگان این طرح را تصویب کردهاند؟ برخی میگویند دلیل این کار سیاسی بوده.
واقعا دلیلی خاصی نمیبینم. به تصمیم نمایندگان محترم باید احترام گذاشت، اما ایکاش این کار بیشتر کارشناسی میشد. اینکه میگویند چنین تصمیمی سیاسی بوده، من از آن خبری ندارم. شما دیدید که رییسجمهوری چگونه از ورزش حمایت کرده پس نباید این موضوع را به سیاسی بودن ربط داد. البته میتوانید جواب این موضوع را از نماینگان محترم مجلس سئوال کنید.
در اینباره با نمایندگان مجلس صحبت نکردهاید؟ با اعضای هیأت دولت چطور؟ آیا با آنها صحبت کردهاید و یا آنها با مجلسیها حرف زدهاند؟
رایزنیهایی انجام شده و انشاءالله هر اتفاقی که افتاد، بهنفع ورزش باشد.
اگر این طرح تصویب شد و شما هم بهعنوان وزیر پیشنهاد شدید حاضرید بپذیرید؟
جواب این سئوال شما را، انشاءلله بعد از روشن شدن تکلیف سازمان تربیت بدنی میدهم.
چرا؟
چون مسأله کوچکی نیست. پست معاونت ریاستجمهوری برای ورزش ما مهم است و خیلی میتواند تأثیر بگذارد. برای خودم نمیگویم، شما از چند نفر که جزو اهالی ورزش هستند بپرسید، آنهایی که دلشان برای ورزش میسوزد
ساختمان سئول فرو میریزد؟ / محسن اثیمی
ساختمان سئول، روزهای پرالتهابی را سپری میکند. همان زمانی که برخی افراد در سازمان تربیت بدنی در تماس لحظه به لحظه با دوستان خبرنگار خود از جزییات تصویب طرح ادغام این سازمان و سازمان ملی جوانان و تأسیس وزارتخانه ورزش و جوانان با خبر میشدند، میشد این التهاب و استرس را دید. با این مصوبه حکم ابطال سازمانی که سالها متولی اول ورزش ایران بود امضا خواهد شد.
ساختمان سئول، روزهای پرالتهابی را سپری میکند. همان زمانی که برخی افراد در سازمان تربیت بدنی در تماس لحظه به لحظه با دوستان خبرنگار خود از جزییات تصویب طرح ادغام این سازمان و سازمان ملی جوانان و تأسیس وزارتخانه ورزش و جوانان با خبر میشدند، میشد این التهاب و استرس را دید. با این مصوبه حکم ابطال سازمانی که سالها متولی اول ورزش ایران بود امضا خواهد شد.
سازمانی برای توسعه ورزش
در کشور ایران (و شاید بهتر است بگوییم در کل جهان) ورزش پلی برای رسیدن به اهداف سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و... است. در سالهای گذشته که ورزش ابزاری برای این کارها بهشمار نمیرفت، سازمانی تحت عنوان تربیت بدنی تشکیل شد که وظیفه آن توسعه ورزش چه در بخش همگانی و چه در حوزه قهرمانی بود. رییس این سازمان معاون رییسجمهوری است و توسط شخص وی انتخاب میشود. ورزش ایران در طول سالهای اخیر مدیران زیادی را در سازمان تربیت بدنی به خود دیده است. افرادی همچون حسن غفوری فرد، مصطفی هاشمیطبا، محسن مهرعلیزاده، محمد علیآبادی و... به این سازمان آمدند و رفتند تا اینکه صندلی ریاست به علی سعیدلو رسید و احتمالا او آخرین رییس سازمان تربیت بدنی خواهد بود.
سعیدلو از پرسپولیس تا سازمان
سعیدلو قبل از حضور در این پست، بهعنوان عضو و رییس هیأت مدیره پرسپولیس فعالیت میکرد و حداقل به این متهم نمیتوانست بشود که عکس ورزشی ندارد! او شاید با لباس ورزشی عکس نداشت، اما در همان دوران نشان داد که مدیریت در ورزش را میداند و همین موضوع او را در قیاس با نفر قبل از خود یعنی محمد علیآبادی، در رده بالاتری قرار میداد. او نه مهندس عمران بود که فقط به فکر ساخت و ساز باشد و نه بدش میآمد که با ورزشکاران هم صحبت شود. سعیدلو با این وضعیت، کلید سازمان تربیت بدنی را تحویل گرفت اما شرایط دشوارتر از آن چیزی بود که تصور میشد.
میراث مهندس برای دکتر
سعیدلو در شرایط خوبی سازمان را تحویل نگرفت. عملکرد علیآبادی در سازمان مثبت نبود و همین موضوع کار را برای او دشوار میکرد. دکتر، سازمانی را از مهندس تحویل گرفت که انتقادات زیادی به آن وارد میشد. علیآبادی بیش از آنکه به فکر موفقیت در عرصههای بینالمللی باشد، در فکر ساخت و ساز بود و مرتب به این شهر و آن شهر سر میزد تا پروژهای را افتتاح کند. حالا اگر بگذریم از اینکه برخی ساختمانها برای چند بار و هر بار به یک منظور افتتاح شدند، اما نمیتوان از این گذشت که ورزش ایران در این مدت با مشکلات جدی مواجه شد. از تعلیق فوتبال گرفته تا ناکامی در المپیک 2008 از جمله اتفاقاتی بود که در دوره ریاست علیآبادی رخ داد. اگر چه در این مدت کارهای خوبی هم صورت گرفت، اما کفه ناکامیها سنگینی میکرد. مهندس در پایان دولت نهم و آغاز دولت دهم جای خود را به دکتر داد تا بلکه ورزش نفسی بکشد.
صحبت با ورزشکاران با زبان خودشان
سعیدلو با ورزشکاران با زبان خودشان صحبت میکند. از همان روز اول کار خود به اردوها ورزش سر زده و با ورزشکاران رشتههای مختلف، خودمانی صحبت میکرد. اوج این رفتار در آستانه رقابتهای آسیایی گوانگجو صورت گرفت. سعیدلو با سر زدن به اردوها، از نزدیک در جریان مشکلات قرار میگرفت و در همین زمان بههر ورزشکار 5 میلیون تومان پاداش داد تا جو مناسبی در آستانه اعزام تیمها بهوجود آید. بسیاری از ورزشکاران میگفتند که پاداش بازیهای آسیایی دوحه در سال 2006 را پس از کلی دوندگی گرفتهاند و برخی میگفتند که همان را هم ناقص دریافت کردهاند، اما اینبار قبل از شروع مسابقات گوانگجو پاداش در جیبشان بود. یکی دیگر از نکات مثبت مدیریت سعیدلو هم توجه به رشتههای غیرفوتبالی بود.
وقتی شیرینی به تلخی گرایید
موفقیت کاروان ایران در گوانگجو نقطه عطفی در ورزش ایران بود. کسب مقام چهارم، بهترین عملکرد کاروان ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی محسوب میشد. ورزشکاران ایران در این مسابقات رکورد کسب مدال طلا را شکستند و افتخارآفرینی کردند تا سعیدلو بیش از گذشته به پیشبرد برنامههایش امیدوار شود. با این حال دیری نپاید که شیرینی این پیروزی، جایش را به تلخی ادغام سازمان تربیت بدنی و سازمان ملی جوانان داد.
جرقه اولیه در دوران علیآبادی
شاید جرقه این کار در زمان مدیریت علیآبادی زده شد. نتایج نامطلوب ورزشکاران ایران، نمایندگان مجلس را به واکنش واداشت. آنها نسبت به عملکرد سازمان ورزش اعتراض داشتند، اما فقط میتوانستند اعتراض کنند، چراکه قانون، دستشان را بسته بود. سازمان تربیت بدنی وزراتخانه نبود و طبیعتا خبری هم از استیضاح نمیتوانست در میان باشد. در همین زمان بود که زمزمههایی مبنی بر تبدیل سازمان تربیت بدنی به وزراتخانه شنیده شد، اما این اتفاق در آن زمان رخ نداد تا علیآبادی حداقل خیالش از این بابت راحت باشد و مجلس نیز بهدنبال راهکاری برای این موضوع بگردد.
تصویب قانون پس از موفقیت
شاید کمتر کسی تصور میکرد پس از موفقیت در گوانگجو، بار دیگر مجلس طرح تشکیل وزارت ورزش را در دستور کار خود قرار دهد. وقتی بعد از ناکامی ورزشی ایران این کار انجام نشد، اقبال نداشت که پس از موفقیت کسی سراغ این موضوع برود. پیشبینیها اما اشتباه از کار درآمد و با توجه به مشکلاتی که برای سازمان ملی جوانان بهوجود آمده بود، بهترین فرصت برای طرح ادغام این دو سازمان بهوجود آمد. این طرح رأی آورد تا مقدمات برچیده شدن سازمان تربیت بدنی فراهم شود، اما آیا این کار بهنفع ورزش است؟
اظهارنظر کن، معروف شو
شاید بار دیگر بهتر است این جمله را مرور کنیم که ورزش ابزار مناسبی برای رسیدن به بسیاری از هدفهاست و خیلی از افراد که میخواهند مطرح شوند، سراغ ورزش میروند. بهعنوان مثال بسیاری از شخصیتهای سیاسی که امروز معروف شدهاند، تا قبل حضور در ورزش شناخته شده نبودند. نگاهی به رفت و آمد به دو باشگاه پرسپولیس و استقلال، بهخوبی این نکته را ثابت میکند. بسیاری از نمایندگان هم با صحبت کردن درباره مسائل مختلف ورزش حتی کوچکترین موارد، سعی در مطرح کردن خود داشتند وگرنه چه لزومی دارد یک نماینده مجلس، درباره سطح داوری لیگ برتر اظهارنظر کند؟ یعنی در مجلس و کشور موضوعی مهمتر از این وجود ندارد؟
اینگونه مسائل و اظهارنظرها، باعث میشود نگران آینده باشیم، نگران اینکه مبادا با کوچکترین اتفاق، وزیر ورزش و جوانان به مجلس احضار شود. اصلا چه تضمینی وجود دارد که با یک اتفاق کم اهمیت پای وزیر به مجلس باز نشود؟ گذشته، ما را نگران آینده میکند.
ورزش ایران در مسیر موفقیت
بهنظر میرسد زمان مناسبی برای تصویب این طرح در نظر گرفته نشده است. ورزش رابطه مستقیمی با شور و نشاط جامعه دارد. بارها ثابت شده که اگر ورزش موفق باشد، مردم هم شرایط خوبی دارند و شور و نشاط بر جامعه حکمفرما خواهد بود. نمونه بارز آن رقابتهای گوانگجو بود که بهراحتی میشد تأثیر موفقیت ورزشکاران را در جامعه دید. همه با امید صحبت کرده و از آینده سخن میگفتند.
تصور میشود ورزش ایران پس از این موفقیت راه خود را پیدا کرده و در مسیر مناسبی گام بر میدارد. حداقلش این است که میتوان با توجه به موفقیت در گوانگجو، به برنامههای کنونی اطمینان کرد. اینکه در این مقطع سازمان تربیت بدنی و سازمان ملی جوانان ادغام شود، نمیتواند خبر خوشی برای اهالی ورزش باشد. اعتراض مقامات ورزشی و در رأس آنها علی سعیدلو این نکته را تأیید میکند. اینکه نفر بعد چهکسی خواهد بود و چه برنامههایی خواهد داشت، بزرگترین ابهام است ضمن اینکه اصولا این دو مقوله که اکنون با یکدیگر تلفیق شدهاند، چندان تناسبی هم با یکدیگر ندارند.
وقتی سعیدلو اشتباه میکند
البته سعیدلو با تمام کارهای مثبتی که انجام داد، اشتباهاتی هم مرتکب شد که آخرین آن هنگامی بود که برای انتخابات نایب رییسی کنفدراسیون فوتبال آسیا ثبت نام کرد. سعیدلو تنها رییس سازمان تربیت بدنی نبود و عنوان معاون رییسجمهوری را هم یدک میکشید و به همین دلیل حضورش در این انتخابات عجیب و دور از انتظار بود. ناکامی او در کسب این کرسی در فوتبال آسیا، پازل اشتباهاتش را تکمیل کرد تا نمرهای منفی در کارنامه او به ثبت برسد. شاید این موضوع در تصمیم نمایندگان بیتأثیر نبوده باشد.
نامه فدراسیونها در مخالفت با مصوبه مجلس
بلافاصله پس از اینکه مجلس تأسیس وزارت ورزش و جوانان را تصویب کرد، 51 رییس فدراسیون در نامهای مخالفت خود را با این طرح اعلام کردند. اگرچه پس از این ماجرا، برخی نمایندگان مجلس اعلام کردند که بعضی از رؤسای فدراسیونها، تحت فشار این نامه را امضا کردهاند، اما آنها این موضوع را تکذیب کردند. نامه فدراسیونها را میتوان مشتی نمونه خروار دانست، چراکه بخش اعظم جامعه ورزش با این طرح مخالف است.
مگر قرار نبود دولت کوچک شود؟
یکی از افراد پرشمار مخالف این طرح علی فتحاللهزاده، سرپرست باشگاه استقلال، عضو هیأت رییسه فدراسیون فوتبال و فرد نزدیک به سعیدلو است. او میگوید: «نمایندگان مجلس یکبار به ورزشیها اعتماد کردند و حماسه بازیهای آسیایی گوانگجو بهوجود آمد. نمایندگان برای ارتقای ورزش چنین تصمیمی گرفتهاند، اما بهنظر میرسد دوستان ما در مجلس برای تصمیم گرفتن عجله به خرج دادهاند. ورزش در تمام دنیا بهسمت خصوصیسازی قدم بر میدارد و ارگان دولتی نمیتواند در امور فدراسیونها دخالتی داشته باشد. تشکیل وزارت ورزش، به هیچ وجه بهنفع ورزش نیست.»
فتحاللهزاده درباره اینکه شاید نمایندگان بهدلیل پاسخگو شدن مسئول ورزشی کشور این تصمیم را گرفتهاند، نظر جالبی دارد: «اگر نمایندگان مجلس برای پاسخگویی ورزش چنین تصمیمی گرفتهاند، آنها حالا هم همین قدرت را دارند که توضیح بخواهند. مجلس، کمیته تحقیق و تفحص دارد. همه ورزشیها در خدمت مجلس هستند تا از راهنمایی آنها استفاده کنند. نمایندگان مجلس باید ادله خود را بازگو کنند. کشورهایی که در ورزش حرفی برای گفتن دارند، هیچکدام وزارت ورزش ندارند و اتفاقا کشورهایی که چنین وزارتی دارند، با مشکلات زیادی روبهرو هستند. ما صاحب 51 فدراسیون هستیم که همگی با تشکیل چنین وزارتی مخالف هستند.»
سرپرست باشگاه استقلال درباره اینکه شاید رؤسای فدراسیونها تحت فشار این نامه را امضا کرده باشند، چنین اظهارنظر میکند: «این حرف توهین به همه کارشناسان ورزشی است. ما همگی سالها در ورزش تجربه کسب کردهایم و به همین دلیل هم مخالف تشکیل این وزارت هستیم. اکنون زمان برنامهریزی برای بازیهای المپیک لندن است.»
فتحاللهزاده ادامه میدهد: «ما از سیاسیون یاد گرفتهایم که باید دولت کوچکتر شود تا نقش نظارتی بهتری داشته باشد، اما تشکیل وزارت ورزش، دولت را بزرگتر میکند. ما یک سازمان تربیت بدنی داریم و یک سازمان ملی جوانان. وقتی در طی این سالها، از سازمان ملی جوانان ثمرهای ندیدهایم، چطور میشود دو ارگان را به یک نفر بسپاریم؟ این کار را خرابتر میکند. اگر بحث نظارتی مطرح است، ما دارای سازمان بازرس کل کشور و دیوان محاسبات هستیم. این طرح نباید به خط آخر و اجرایی برسد.»
این طرح جواب نداده است
حبیب کاشانی که علاوهبر سرپرستی باشگاه پرسپولیس، مشاور سعیدلوست، همچون فتحاللهزاده مخالفتش را علنی اعلام میکند: «ورزش با این موضوعات وارد چالش جدیدی خواهد شد. گمان میکنم ادغام این دو سازمان، آینده خوبی برای ورزش نداشته باشد. هرچه کار کارشناسی روی این مسأله انجام دهیم، ضرری ندارد. کاش نمایندگان محترم قبل از تأیید، بیشتر وارد موضوع میشدند.»
کاشانی ادامه میدهد: «وظیفه ما است که همیشه بهنظر نمایندگان مجلس احترام بگذاریم، اما 51 فدراسیون، ادارات کل تربیت بدنی، دانشگاهها و حتی مدیران سابق سازمان و فدراسیونها، نظرات مخالفی درباره این ادغام داشته و هرکدام هم دلایل موجهی دارند.
موفقیتهای ورزش ایران در گوانگجو، آنقدر شیرین بود که نمیتوان آن را فراموش کرد، چون دل میلیونها ایرانی را شاد کرد. این موفقیتها از دل همین تشکیلات بود. بهطور قطع و یقین، با تشکیل وزارت ورزش در آینده دچار مسائلی ناخواسته خواهیم شد که مجبوریم با آنها دستوپنجه نرم کنیم و آن وقت نباید انتظار داشت ورزش با روحیهای بالا و نشاط بهکارش ادامه بدهد.»
سرپرست باشگاه پرسپولیس در پایان اینگونه میگوید: «نباید فراموش کرد این طرح در کشورهای مختلف جواب خوبی نداده و زیاد مفید نبوده است.»
رییس سازمان تربیت بدنی، از تأثیر بد این طرح در المپیک 2012 لندن هم خبر میدهد: «شک نکنید که اگر این وزارتخانه تشکیل شود، در نتایج المپیک تأثیرگذار خواهد بود و نباید انتظار داشت ورزش با روحیهای بانشاط بهکارش ادامه دهد.»
ورزش به کجا میرود؟
بهنظر میرسد حرف مخالفان درست باشد. در شرایطی که ورزش ایران پس از موفقیت در گوانگجو راه خوبی را در پیش گرفته، آیا نیاز بود در این مقطع چنین تصمیمی گرفته شود؟ آیا نمیشد در این زمینه کار کارشناسی بیشتری صورت گیرد؟ مهمترین سئوال این است که قرار است با این مصوبه ورزش ایران بهکدام سمت برود؟ آیا آرامش در ورزش باقی میماند؟ آیا آرامش به سئول بازمیگردد؟