هفته نامه پنجره | شماره 84 | مجله خبری

اندازه فونت

پرینت

برش مطبوعاتی

لینک خبر

جابجایی متن

نظرات بینندگان

وقتی اولین شوک به غرب وارد می‎شود

خداحافظ آقای لاله‎ای!

در باغ سبز سرمایه‎داری لیبرال، ظاهرا دیگر چندان فریبنده نیست. شاید از این روی بود که تنها پنج سال پس از انقلاب لاله‎ای در قرقیزستان، قرقیزها عطای رنگ‎های آمریکایی را به لقایش بخشیدند تا آغازگر سالی نحس برای ایالات متحده باشند.

قرقیزها تحت تأثیر موج طراحی شده انقلاب‎های گل رز گرجستان و نارنجی اوکراین، در 2005م، پس از برگزاری انتخابات پارلمانی ۲۷ فوریه و به تحریک گسترده رسانه‎های غربی، مبنی بر وقوع تقلب گسترده در انتخابات، به خیابان‎ها ریختند و «عسگر آقایف» را که مورد حمایت روس‎ها قرار داشت به قزاقزستان فراری دادند. این گونه بود که «قربان بیگ باقی‌یف» با پشتیبانی مردم ناحیه جنوب (به مرکزیت شهر اوش)، زمام قدرت را در دست گرفت تا معبری تازه برای ایالات متحده در آسیای میانه بگشاید و روس‎ها لگد پرزور آمریکایی را بیش از پیش زیر خرخره خود احساس کنند.

اما با گذشت پنج سال از این رویداد بسیاری از قرقیزها متوجه کلاه گشادی شدند که بر سرشان رفته است؛ باقی‌یف نیز دیکتاتوری بود همانند آقایف، با این تفاوت که منافع خود را در تأمین منافع ایالات متحده می‎جست. این بار شورش قرقیزها علیه رییس‎جمهوری رنگی چندان طول نکشید. باقی‌یف در سه روز سرنگون شد و به مناطق جنوبی گریخت تا با حمایت مجدد از هواداران خود در اوش، به قدرت بازگردد؛ اتفاقی که روی نداد و «رزا آتنبايوا» که پیش‎تر در انقلاب لاله‎ای همراه باقی يف بود، این‎بار در قامت رهبر مخالفان بر کرسی ریاست دولت موقت نشست.

آن‎چه اما در این میان از چشم‎ها پنهان ماند، سکوت رسانه‎های غربی در مواجهه با کشتاری بود که باقی يف در بیشکک به راه انداخت و آن‎چه دیده شد، تنها ابراز نگرانی از خشونت بود! روس‎ها نیز که وضعیت پیش آمده را با خشنودی دنبال می‎کردند، در مخفی کردن خوشحالی خود تلاشی نکردند. «ولادیمیر پوتین»، نخست‌وزیر روسیه، با شرکت در یک کنفرانس مطبوعاتی در کاخ نخست‌وزیری روسیه، گفت: «آن‎چه در قرقیزستان می‌گذرد مسئله داخلی آن کشور است و ما هیچ دخالتی در آن نداریم. ولی ما از دولت موقت این کشور که با حمایت مردم امور را به‎دست گرفته حمایت می‌کنیم.» (irdiplomacy.ir)

مقامات آمریکایی هم که بیش از هرچیز نگران وضعیت پایگاه هوایی ماناس بودند، تماس‎های خود را با رهبران مخالفان برقرار کردند و خواستار حمایت دولت موقت از موجودیت پایگاه خود شدند؛ هرچند می‎دانستند که از آن پس باید کیسه خود را بیش از پیش شل کنند و به‎دنبال پایگاه مطمئن‎تری بگردند. رزا آتنبايوا چندماه بعد با پیروزی در انتخابات، به‎طور رسمی بر مسند ریاست‎جمهوری این کشور نشست و به‎نظر می‎رسد سیاست او ایجاد موازنه میان روس‎ها و آمریکایی‎ها باشد؛ موازنه‎ای که البته کمی به‎سمت سرزمین خرس‎ها شیب دارد.

قرقیزها که حالا به‎دنبال توسعه و پیشرفت سرزمین خود هستند، به علت محصور شدن در میان کشورهایی چون چین، تاجیکستان، ازبکستان و قزاقستان و نداشتن راهی به دریاهای آزاد، چاره‎ای جز دوستی و همراهی با همسایگان خود ندارند. آن‎ها به خوبی می‎دانند تنها از این طریق است که می‎توانند درهای کشور زیبای خود را به روی گردشگران باز کنند و از رشته کوه‎های تیئن شان به‎عنوان یک سرمایه خدادادی برای کسب ثروت بهره برند

پایداری پارسی و حربه‎های شیطانی

تزویرهای مرد تغییر

آن‎چه در بیانیه تهران به امضا رسید، شباهت زیادی به پیشنهادهای «باراک اوباما» برای مبادله سوخت هسته‎ای داشت و این خود او بود که نخست وزیر ترکیه و رییس‎جمهوری برزیل را برای جلب موافقت تهران تشویق کرده بود، اما آن چه پس از امضای بیانیه تهران، تعجب این دو را برانگیخت، سخنان و مواضع اوباما و سایر مقامات آمریکایی بود. اوباما اعلام کرد که «بيانيه امضا شده ميان ايران، برزيل و تركيه، وي را قانع نكرده است، زيرا آن‎ها (برزيل و تركيه) در متقاعد كردن ايران به تعليق غني‌سازي اورانيوم، شكست خورده‌اند.» (asriran.com) «فيليپ كراولي»، سخنگوی وزارت خاجه آمریکا، نیز گفت: «كساني هستند كه ممكن است اين موضوع را به‎عنوان يك برون رفت تلقي كنند. اما من فكر مي‌كنم ما بازهم نسبت به مسأله هسته‌اي ايران شكاك باقي مانده‌ايم، زيرا اين بيانيه نيز موضوع جديدي را ارائه نكرده است.» (tabnak.ir) و سرانجام «روبرت گیبز»، سخنگوی کاخ سفید، موضع اصلی کاخ سفید را در برابر بیانیه تهران این‎گونه بیان کرد: «این توافق‎نامه، گام‌های برداشته شده در جهت اعمال تحریم‌های جدید علیه ایران را تغییر نمی‌دهد.» (aftabnews.ir)

به‎زعم بسیاری، بیانیه تهران در حالی به امضای رؤسای جمهوری ایران، ترکیه و برزیل رسید که مقامات غربی انتظار آن را نداشتند و تصور آن‎ها این بود که با به بن‎بست رسیدن کشورهایی چون برزیل و ترکیه در مذاکره با ایران، اجماع بیش‎تری بر سر تحریم‎ها علیه ایران حاصل می‎شود؛ بن‎بستی که رخ نداد و باعث شد تا کشورهای مذکور در حمایت از مواضع هسته‎ای ایران، مصمم‎تر شوند. تأثير بیانیه تهران بر مواضع غرب، تصویب قطع‎نامه تشديد تحريم‎ها علیه ايران در شوراي امنيت سازمان ملل، کمتر از یک ماه بعد بود که رأی منفی ترکیه و برزیل را به‎همراه داشت؛ اقدامی که باعث شد تا «لولا داسيلوا»، رییس‎جمهوری برزیل، با اعلام عدم صداقت ایالات متحده درباره مسأله هسته‎ای ایران، چنین بگوید: «پيش از سفر ماه مه 2010 به ايران، نامه‎اي را از باراک اوباما ریيس‎جمهوری آمريکا دريافت کردم که در آن به شروط واشنگتن براي لغو تحريم‎ها عليه تهران اشاره شده بود. محمود احمدي‎نژاد، اين شروط را پذيرفت. شروطي که احمدي‎نژاد آن‎ها را پذيرفت، دقيقا همان شروطي بود که اوباما پيشنهاد کرده بود، اما به رغم آن، کشورهاي عضو شوراي امنيت سازمان ملل متحد تصميم گرفتند ايران را مجازات کنند.» (irannuc.ir)

با تصویب قطع‎نامه تشدید تحریم‎ها، گربه رقصانی‎های روس‎ها و تبلیغات گسترده غربی‎ها آغاز شد. روس‎ها که به‎دنبال کسب منافع تازه و ایفای نقشی جدید در میانه میدان بودند، همچون گذشته به سیاست نخ‎نمای خود ادامه دادند؛ هرچند به‎نظر می‎رسید این بار چیزی جز زیان از این بازی عایدشان نشود. ماشین جنگ روانی غرب نیز که همواره نظر غرب را نظر همه جهان و اصولا غرب را همه جهان به تصویر می‎کشد اقتصاد و صنعت ایران را پس از تشدید تحریم‎ها، همچون کشوری ورشکسته نشان داد؛ تصویری که هرچند خود آن‎ها نیز آن را باور کردند، اما به تدریج در برابر عظمت و پایداری ملت ایران رنگ باخت و شکست سیاست تازه آمریکایی صهیونیستی را به اثبات رساند. آن‎چه اما در مذاکرات ژنو و استامبول به‎وضوح دیده شد، صلابت ایرانی در پافشاری بر حقوق برحق خود و ضعف و تردید مخالفان در پیش‎برد یا موفقیت سیاست‎های‎شان بود. درست از همین روی بود که راهبرد ترور دانشمندان هسته‎ای ایران تقویت شد تا نظام جهان سلطه از تمامی حربه‎های شیطانی خود برای شکستن پایداری پارسی بهره ببرد