جدیدترین درخواست غیرمنطقی اتحادیه عرب

سران کشور ‎‎‎‎های عضو اتحادیه عرب در بیانیه پایانی نشست خود در شهر سرت لیبی، ضمن حمایت از ادعای حاکمیت امارات بر جزایر سه ‎گانه ایرانی در خلیج ‎فارس، انجام اقدامات و بهره ‎گیری از وسایل مسالمت ‎آمیز توسط امارات، برای بازگرداندن حاکمیتش بر این جزایر(!) را تأیید کرد.

در بند پنجم بیانیه پایانی نشست عادی بیست و دوم سران کشور ‎‎‎‎های عربی،  در لیبی آمده است:

«برای حفظ روابط برادرانه عربی ایرانی، دوباره از دولت ایران می ‎خواهیم که از سه جزیره اماراتی تنب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی عقب ‎نشینی کند و این سه جزیره را به حاکمیت امارات بازگرداند.

همچنین از موضع دولت امارات برای پی ‎گیری اقدامات و وسایل مسالمت ‎آمیز برای بازگرداندن جزایر سه گانه تقدیر می ‎شود. از معمر قذافی رهبر لیبی می ‎خواهیم تلاش ‎‎‎‎‎های خود را میان ایران و امارات ادامه دهد تا با ارجاع موضوع جزایر سه ‎گانه به دادگاه بین ‎المللی موافقت شود.»

اهمیت استراتژیک و نظامی جزایر

امروزه که دو سوم نفت مورد نیاز صنایع اروپای غربی باید از تنگه هرمز بگذرد، اهمیت جزایر تنب کوچک و تنب بزرگ و ابوموسی بیش از پیش روشن می ‎شود و کافی است که یک دولت بر این جزایر دست یابد و راه صدور نفت را از خلیج ‎فارس ببندد. بنابراین این سه جزیره بیش از هر چیز دارای اهمیت استراتژیک و نظامی هستند.

سندسازی اماراتی ‎‎‎‎‎ها و چاپ چند کتاب تکراری

امارات متحده عربی از سال 1992 تاکنون، اقدام به تهیه اوراقی گزینشی از مجموعه 11 هزار نامه، ‌تلگراف و گزارش اداره نایب ‎السلطنه انگلیس در هند که مربوط به سال ‎‎‎‎های 1860 تا 1971 است، کرده و چند کتاب تکراری در این خصوص به چاپ رسانده است. مهمترین مجموعه تهیه شده در این خصوص در کتابی تحت عنوان «منازعه امارات و ایران پیرامون جزایر سه ‎گانه بر اساس اسناد انگلیس» توسط آقای ولید حمدی که یک تبعه عراق است، تهیه و در سال 1993 در لندن به چاپ رسیده و سپس این کتاب پایه و اساس ادعا ‎‎‎‎های مطبوعات و کتب و مقالات اماراتی ‎‎‎‎ها شده و تاکنون حداقل 100 مقاله و نوشته یا اظهارنظر در این خصوص از سوی اماراتی ‎ها منتشر شده است. جالب این ‎که از این مکاتبات بی ‎ارزش به ‎عنوان اسناد قانونی یاد کرده، اسنادی که با کمی ریزبینی می ‎تواند بیشتر به نفع ایران تمام شود تا امارات؛ موضوعی که به ‎تازگی بسیاری از عرب ‎‎‎‎ها هم متوجه آن شده ‎اند.

مالکیت ایران زمانی ‎که کشوری به نام امارات وجود نداشت!

زمانی ‎که این جزایر به ایران مسترد شد، کشوری به ‎نام امارات متحده عربی وجود نداشته و امیران محلی یا شیوخ قبائل هفت ‎گانه که بعد ‎‎‎‎ها متحد شدند، در فاصله سال ‎‎‎‎های 1820 تا 1971 حتی بر زادگاه و محل سکونت خود نیز حاکمیت مؤثر نداشته ‎اند؛ یک نمونه آن سندی است که انگلیسی ‎‎‎‎‎ها قرارداد شیخ را با شرکت آلمانی لغو می کنند و به وی هشدار می ‎دهند که بدون اجازه انگلیسی ‎‎‎‎‎ها حق بستن هیچ ‎گونه قرارداد  ندارد.

آغاز تلاش ‎‎‎‎‎های امارات

در سال 1371 هنگامی ‎که تلاش آمریکا و غرب برای انزوای بین ‎المللی ایران به ‎دلیل مسئله سلمان رشدی شدت یافته بود، امارات متحده عربی فرصت را غنیمت شمرد و به بهانه توقیف کشتی «خاطر»، زمان را برای تاخت و تاز درخصوص ادعا ‎‎‎‎های واهی خود مناسب یافت.

انصاف نسل اول اماراتي‌ها

نسل اول اماراتی ها، به مالکیت ایران بر جزایر باور داشتند و شیخ رأس ‎الخیمه حداقل سه بار 1904-1935-1949 پرچم خود را در جهت دوستی با ایران، از تنب جمع کرد؛ ولی انگلیسی ‎‎‎‎‎ها هر بار او را تهدید کردند که در صورتی ‎که به موضوع پرچم و مالکیت تنب همچنان کم ‎توجه باشد، پرچم شارجه را به ‎جای رأس ‎الخیمه بر تنب نصب خواهند کرد.

جزايري فاقد سكونت

جزایر سه گانه فاقد سکونت دایمی بوده و تنها جزیره ابوموسی است که در اواخر قرن 19 به سکونت گاه دایمی تعدادی از ماهی ‎گیران و دامداران ایرانی بندری و بلوچ تبار، تبدیل شده است. تنب کوچک نیز به ‎دلیل عدم وجود آب شرب در آن، هیچ ‎گاه سکونت گاه انسان نبوده و حتی برای استراحت صیادان و ‌مسافرین عازم زیارت حج و تجار نیز کاربرد نداشته است.

استدلال عجیب اماراتی ‎‎‎‎‎ها

اماراتی ‎‎‎‎ها از چند هزار سال سابقه حکومت ایران بر سواحل خلیج ‎فارس فقط به زنجیره حوادث سال ‎‎‎‎های 1887 تا 1971 علاقه ‎مند بوده، و از تاریخ قدیم و نقشه قدیمی بیزار می ‎نمایند. از آن ‎جا که این اسناد و نقشه ‎‎‎‎‎ها همگی ادعای ایران را تأیید می ‎کنند، آن ‎‎‎‎‎ها مدعی هستند که حقوق بین ‎الملل در دعاوی به گذشته ‎‎‎‎‎ها نگاه نمی ‎کند و دوره معاصر ملاک قضاوت قرار می ‎گیرد.

سه حادثه مهم تاریخ‌ساز

یک مرور اجمالی بر سیر حوادث مربوط به اعمال حاکمیت بر جزایر سه‌گانه نشان می ‎دهد که سه حادثه مهم بیش از دیگر فراز و فرودهای تاریخی در این زمینه قابل ‎اعتناست: اعمال حاکمیت مستقیم ایران بر جزایر سه‌گانه در سال 1887 میلادی (1266 شمسی)، اشغال جزایر سه‌گانه در سال 1903 میلادی (1282 شمسی) توسط نیرو ‎‎‎‎های بریتانیایی به ‎دلیل ضعف و غفلت دولت وقت ایران و بازپس‌گیری آن جزایر توسط نیرو ‎‎‎‎های مسلح ایرانی در سال 1971 میلادی (1350 شمسی) و در آستانه تأسیس دولت امارات متحده عربی که پرچم ایران در آن جزایر مجددا به استقرار درآمد.

شروع دوباره منازعه ایران- انگلیس

در سال 1877 دولت ایران که متوجه شده بود که در ابوموسی و تنب بزرگ، تجارت و صیادی رونق پیدا کرده است، تصمیم گرفت که برخلاف گذشته که به ‎دلیل فقر و نبود امکانات، سکنه معدود آن از مالیات معاف بودند، بر آن ‎‎‎‎ها مالیات وضع کند. این اقدام با مخالفت انگلیسی ‎‎‎‎‎ها مواجه شد، اما چون نمی ‎توانستند آن ‎جا را متعلق به انگلیس بنامند، مدعی شدند که این جزیره تحت ‎الحمایه آن ‎هاست و به شیخ رأس ‎الخیمه تعلق دارد، از این ‎جا بود که منازعه مستمر بر سر ابوموسی درگرفت، ولی ایرانی ‎‎‎‎ها بر ایرانی بودن جزایر و اعمال حق تاریخی و جغرافیایی خود تأکید می ‎کردند و علی ‎رغم تهدید انگلیس، ‌ایران پرچم خود را بر فراز این جزایر برافراشت.

بازگشت جزایر سه ‎گانه پ موقعیت جغرافیایی

اهمیت خلیج ‎فارس از نقطه نظر جغرافیایی به علت ارتباط آن با اقیانوس هند، از طریق تنگه هرمز است که این جزایر در آن قرار گرفته ‎اند. این جزایر در جنوبی ‎ترین نقطه خلیج ‎فارس در تنگه هرمز واقع شده ‎اند. تنب بزرگ با نزدیکترین ساحل ایران (جزیره قشم) در حدود 25 کیلومتر فاصله دارد، در حالی ‎که فاصله رأس الخیمه تا این جزیره حدود 70 کیلومتر است. تنب کوچک در 13 کیلومتری غرب جزیره تنب بزرگ قرار داشته و فاصله آن با نزدیکترین ساحل ایران (بندر لنگه) 37 کیلومتر است. تنب کوچک تقریبا فاقد سکنه بود. سکنه تنب بزرگ در زمان بازپس ‎گیری، حدود 300 نفر بود و جمعیت ابوموسی نیز از 700 نفر تجاوز نمی ‎کرد. ابوموسی که از تنب ‎‎‎‎‎ها بزرگ ‎تر است و شاید دو برابر تنب بزرگ باشد، در 96 کیلومتری ایران قرار دارد و علاوه ‎بر داشتن ذخایر نفتی، دارای خاک سرخ است که امتیاز آن را در گذشته یک کمپانی انگلیسی گرفته بود. س از 100 سال

پس از 100 سال گفت ‎وگو و مجادله مداوم مقامات دولتی ایران علیه بریتانیا، سرانجام در روز نهم آذر 1350 جزایر غصب شده ایرانی از سوی بریتانیا، به مام وطن بازگشت و بارضایت جامعه بین ‎المللی و مسکوت ماندن موضوع در شورای امنیت، و سپس با امضای قرارداد الجزیره، عراق و امارات نیز ادعا ‎‎‎‎های واهی خود را تقریبا ر ‎‎‎‎ها کردند. اما با برقراری جمهوری اسلامی مجددا دو کشور فوق و به ‎ویژه صدام ادعا ‎‎‎‎های خود را از نو تکرار کردند و حتی موضوع جزایر سه ‎گانه یکی از بهانه ‎‎‎‎‎های صدام برای حمله به ایران قرار گرفت.