من مرده‎ام که جسم تو را خاک کرده‎ام

مسافر صفر

هر کسی داخل خانه است، کار دارد. همه آن‎ها که مانده‎اند، وظیفه‎ای دارند. پیکر آیت‎الله در مسجد جامع بازار است و خیلی‎ها دارند با مرادشان وداع می‎کنند.

شب اربعین است، دارند بساط روضه را جمع می‎کنند و خیلی‎ها برای زیارت رفته‎اند و خیلی‎ها برای تکلیف مانده‎اند. مسافری دارند که برای زیارت می‎رود؛ مسافری که برای تکلیف تا همین حالا هم مانده بود.



خانه اخلاق

قرآن را می‎بوسم و باز می‎کنم، سوره انعام است، آیه صد و هشتم: «وَلاَ تَسُبواْ الذِینَ یدْعُونَ مِن دُونِ اللهِ فَیسُبواْ اللهَ عَدْوا بِغَیرِ عِلْمٍ کذَلِک زَینا لِکل أُمه عَمَلَهُمْ ثُم إِلَی رَبهِم مرْجِعُهُمْ فَینَبئُهُم بِمَا کانُواْ یعْمَلُونَ» در و دیوار این خانه هم درس اخلاق می‎دهند باور می‎کنم روحی در راهرو‎های این خانه دارد زیر چشمی نگاهم می‎کند که زل نزند به چشم‎هایم.

بچه‎‎های واحد مرکزی خبر، سر گزارشی که نباید پخش شود بحث می‎کنند. حرف از آمدن رییس‎جمهوری است، حرف از آمدن خیلی‎‎های دیگر است که کم کم باید منتظرشان باشیم. من هم این‎طرف‎تر دارم قرآنم را تمام می‎کنم. تلویزیون می‎رود روی تصویر آقامجتبی.

رو می‎کند به یک نفر از پای منبری‎ها و می‎پرسد: «گوش می‎دی؟!» نه، گوش نمی‎داد؛ حالا نشسته بود لای مهمان‎ها و داشت حسرت آن روزی را می‎خورد که گوش نمی‎داد، به چشمم اولین نفری بود که بغضش ترکید، بغض اول هم مثل بمب اتم است، وقتی می‎ترکد همه را می‎ترکاند!

از تلوزیون مان سهم مردم از آقامجتبی همین چند دقیقه بود. آن طرف کسی وسط گریه دیگری زبان گرفته و می‎گوید هر کسی در این دستگاه زمان مرگش را تعیین نکند کلاهش پس معرکه است. آقامجتبی را مثال می‎زند که به آرزویش رسید، چهل روز سیاه پوشید، عزای حسین (علیه‎السلام) گرفت و سر چهلم رفت.

بیرون می‎شویم. فردا هشت صبح تشییع است. به پارکینگ می‎رویم، یک چهارچوب فلزی با رأس هشتی مانند و چیزی شبیه تابوت! با دو میله فلزی در زیر که قرار است جای دست مردم باشد. اشکالی ندارد، یک عمر بار این مردم را به دوش کشید، حالا یک‎بار هم مردم بار آقا مجتبی را به دوش بکشند؛ اتفاقی نمی‎افتد اگر این‎بار از زمین به آسمان ببارد! می‎افتد؟

صبح اربعین - تهران – میدان بهارستان - ساعت هشت

تمام خیابان‎‎های تهران، امروز به میدان بهارستان ختم می‎شوند. از هرجا که اذن کنی چشم به هم بزنی روبه‎روی مجلس ایستاده ای! روبه‎روی مجلس ایستاده‎ایم، با آدم‎‎هایی که دارند یکی یکی جمع می‎شوند دور مدرسه عالی شهید مطهری.



مثل صبح عید فطر است، همه برای نماز می‎آیند، انگار امروز همه آمده‎اند برای خداحافظی با ماهی که خیر من الف شهر است!

مثل صبح عید فطر است، دارند بساط برمی‎چینند، انگار هزاران نفر دارند غصه می‎خورند و یکی ته دلش قند آب می‎کنند؛ دوباره اشک‎ها و لبخند می‎رود که روی هم سنگینی کنند. همه آمده‎اند که ته سفره بنشینند و دور هم حسرت بخورند. اصلا امروز همه چیز تمام می‎شود، اربعین است، بساط امسال روضه امام حسین (علیه‎السلام) هم جمع می‎شود، سال بعدی کداممان زنده باشیم یا چند صد سال بکشد تا آقا مجتبی‎تهرانی دیگری بیاید؛ خدا می‎داند.

با امین لا به لای جمعیت راه می‎رویم، از دیدنمان تعجب کرده است: «شما هم؟!» همه از دیدن همدیگر تعجب کنند هم عجیب نیست؛ حسرت خیلی‎ها را دور هم جمع می‎کند.



لا ریب فیه

خبر این است: «مقام معظم رهبری بر پیکر آیت‎الله مجتبی تهرانی نماز می‎خواند.» و همین کافی است برای شهری که آبستن خبر است. کوچه‎ها، نهرهایی‎اند که مردم را به دریای بهارستان می‎ریزند، دریایی که قرار است موج‎هایش به قدقامت رهبر برسد، برسد به «اَللهُم إنا لاَ نَعْلَمُ مِنْهُ إلا خَیرا»، برسد به حرفی که «لا ریب فیه».

به خیالمان زود آمدیم، هنوز مراسم شروع نشده پا منبری‎ها مدرسه را پر کردند و برای داخل شدن یکی باید بماند و وسایل دیگری را بگیرد، از بین من و روح الله یکی می‎رود و یکی می‎ماند، هر دو برای داخل بودن عطش داریم، سکه می‎اندازیم، طبق معمول پای ماندمان روی سبکی پای رفتن سنگینی می‎کند. دنیا همیشه وقت رفتن روی بی‎رحم سکه‎اش سمت من است، حتی وقت خداحافظی.

بیرون هم که نمی‎شود با کسی حرف زد، همه بغض کرده‎اند و اگر دهان باز کنند فقط صدای گریه است که می‎شنوی! درست مثل خودمان.



درست وقت رسیدن دوباره باران زد

می‎گفت میّت اگر دلش به دنیا باشد آرام می‎رود و اگر دل‎بریده باشد، به چشم به هم زدنی رخت می‎کشد، نگفت اگر دل دنیا به میت باشد چه می‎شود، نگفت تا دیدیم!

سیل جمعیت بیرون می‎ریزد، سرازیر می‎شود به‎سمت بازار و روی خودروی بزرگی همان چهارچوب فلزی هشتی می‎رود، می‎رود تا یک جای دلمان لَنگ بزند، می‎رود تا آن‎ها که بدعادت شده‎اند در به در یک روضه نمکی باشند، می‎رود تا به قول روح الله یکی از اوتاد کم شود.

می‎رود و هر کسی زبان گرفته است، می‎رود تا امشب روضه اربعین را با مسلم بخواند، با امام بخواند، با شهدا بخواند، می‎رود و ما می‎مانیم و شهری که حالا یک پای ارادتش می‎لنگد.

آسمان بغض کرده بود، بغضی که روی دوش همه سنگینی می‎کرد، چند قطره باران زد و انگار که خودش را جمع و جور کند، دوباره بغض ابری‎اش را به رخ مردم کشید، مردمی که می‎روند و جز رفتن چیزی نمی‎بینند.

اربعین شد / محمدمهدی سیار حسن صنوبری

نور این کوچه خیابان از تو بود

روشنای چشم «ایران» از تو بود

آه، نفس مطمئن، آرام ما

بین وانفسای تهران از تو بود



نور می‎بارید پای منبرت

جان به‎سوی آسمان‎‎ها راه داشت

زنده می‎شد دل ز انفاس خوشت

حرف حرفت عطر روح‎الله داشت



هر شب ماه مبارک بعد از این

بی‎قرار ربنایت می‎شویم

شام احیا، لحظه قرآن به سر

سخت دلتنگ صدایت می‎شویم



موسپیدِ روسفید،‎ای پیرِ عشق

از حبیب بن مظاهر یاد کن

اربعین شد، چند خط مقتل بخوان

از زیارت‎‎های جابر یاد کن

یاحسین و یاحسین و یاحسین

نغمه هر صبح و هر شام تو بود

دلخوشی‎مان در شلوغی‎‎های شهر

لحن گرم و صوت آرام تو بود



تا که باشی روضه‎خوانِ اهل بیت

بر سر خوانِ کرم دعوت شدی

مثل جابر، حاج آقا مجتبی!

اربعین آمد، تو هم دعوت شدی



پابرهنه، غسل‎کرده، با ادب

زیرلب در گفت‎وگویی با حسین:

«آمدم، باز آمدم، مولای من

خواندمت، فاسمع ندائی، یا حسین...»





شبی کور و چراغی خاموش

امید مهدی‎نژاد

این شب، شب بی‎شما، شبی جاوید است

از رجعت خورشیدِ دگر نومید است

تهران صبحی سیاه بر تن کرده‎ست

این صبحِ عزای مرجع تقلید است

گوشیم هنوز با صدایت،‎ای پیر

جز اشک چه ریزیم به پایت،‎ای پیر

آهسته بران، بلکه تیمم سازیم

با خاک نشسته بر عبایت،‎ای پیر



دستیم به دامن عبایت،‎ای پیر

شعریم سروده در رثایت،‎ای پیر

اشکیم که می‎چکیم بر دامن خاک

با یاد صدای گریه‎هایت،‎ای پیر





بی‎باور را دلیلِ باور بودی

مؤمن را حجتی فراتر بودی

منبر بی‎‎پیر چیست؟ چوبی خشک است

ای پیر، تو آبروی منبر بودی



قولی حق است، ‎ عاری از تشکیکی

حق است که بی‎خویش به حق نزدیکی

«ایران» بی‎تو محله بی‎روحی‎ست

تهران بی‎تو چه دخمه تاریکی



کار از دل استوار برمی‎آید

از سینه بی‎غبار برمی‎آید

بی‎همت نردبانِ آهت، شب قدر

از ناله ما چه‎کار برمی‎آید



حق است که ساز‎های ما ناسازند

این حنجره‎‎های خشک بی‎آوازند

وقتی تو نباشی که بگویی آمین

مرغان دعای خلق بی‎پروازند



بعدِ تو اسیر پرده پنداریم

بی‎قاعده، بی‎دلیل، بی‎هنجاریم

تو نیستی، اما به هوای تو هنوز

ما معتکفان مسجد بازاریم



آیا به حضیضِ روضه‎خوان‎‎های حقیر؟

یا عربده‎‎های اوج‎فرسای اخیر؟

می‎بندی بار و، این جوان می‎پرسد

ما را به که باز می‎سپاری؟‎ای پیر



اشراقی سرد، اشتیاقی خاموش

روشن شد،‎گر گرفت داغی خاموش

ای چشم و چراغ شهر، بعد از تو همین:

تهران و شبی کور و چراغی خاموش







از لحظه شنیدن خبر از طریق پیامک، فقط یک سؤال بود که هوش و حواسم را به خود مشغول می‎کرد: آن همه یتیم پناه آورده به درگاهش بعد از او چه کنند؟

به معنای حقیقی کلمه پامنبری آیت‎الله حاج آقا مجتبی تهرانی نبودم ولی از قدیم‎الایام به‎صورت پراکنده و بیشتر در مناسبت‎‎ها به جلسات ایشان در خیابان ایران می‎رفتم. سلامت مجلس و معنویت خاص‎ آن لذت‎بخش بود. خصوصیت این مجلس، این بود که این معنویت فقط در شخص ایشان خلاصه نمی‎شد بلکه در تک تک افراد قدیمی جلسه از خادمین دم در تا مداح و قاری قرآن‎ آن بر اثر یک تربیت بلندمدت به‎وضوح مشاهده می‎شد. یک معنویت جاری شده از مراد به مریدان.

به‎نظرم الگوی تبلیغی آیت‎الله آقا مجتبی تهرانی به‎عنوان یک الگو برای رفتار‎های فرهنگی ـ تبلیغی جای بررسی و درس‎آموزی بسیار دارد؛ الگویی مبتنی بر فهم عمیق و عقلانی دین، تربیت بلندمدت، اثر‎گذاری در سال‎های جوانی و... که در ظل تدابیر عالمی مهذب، نمونه درستی از کارآمدی نظام تعلیم و تربیت دینی بود. این‎خصوصیات باعث شده بود مجلس ایشان چندین نسل از انقلابیون را تربیت کرده و محفلی برای بسیاری از نخبگان انقلابی باشد.

در توان من نیست که در باب خدمتی که این عالم بزرگوار انجام داده است بنویسم؛ زیرا این حرف‎ها برای این قلم سنگین و برای این دهان، بزرگ است. به همین دلیل فقط به ذکر روایتی بسنده می‎کنم. حضرت امام جواد(علیه‎السلام) پیرامون حال یتیمان آل‎محمد(علیهم السلام) در دوران غیبت و فضیلت سرپرستی آن‎ها چنین فرموده‎اند: «مَنْ تَکفلَ بِأَیتَامِ آلِ مُحَمدٍ الْمُنْقَطِعِینَ عَنْ إِمَامِهِمْ الْمُتَحَیرِینَ فِی جَهْلِهِمْ الْأُسَرَاءِ فِی أَیدِی شَیاطِینِهِمْ وَ فِی أَیدِی النوَاصِبِ مِنْ أَعْدَائِنَا فَاسْتَنْقَذَهُمْ مِنْهُمْ وَ أَخْرَجَهُمْ مِنْ حَیرَتِهِمْ وَ قَهَرَ الشیاطِینَ بِرَد وَسَاوِسِهِمْ وَ قَهَرَ الناصِبِینَ بِحُجَجِ رَبهِمْ وَ دَلِیلِ أَئِمتِهِمْ لَیفَضلُونَ عِنْدَ اللهِ تَعَالَی عَلَی الْعِبَادِ بِأَفْضَلِ الْمَوَاقِعِ بِأَکثَرَ مِنْ فَضْلِ السمَاءِ عَلَی الْأَرْضِ وَ الْعَرْشِ وَ الْکرْسِی وَ الْحُجُبِ عَلَی السمَاءِ وَ فَضْلُهُمْ عَلَی هَذَا الْعَابِدِ کفَضْلِ الْقَمَرِ لَیلَه الْبَدْرِ عَلَی أَخْفَی کوْکبٍ فِی السمَاءِ.» (بحارالانوار، ج2، ص‎6)

هـمـانـا آن‎که یتیمان آل محمد(علیهم‎السلام) را سرپرستی کند، آنهائی که از امامشان دورند و در جهلشان مـتـحـیرند و در دستان شیاطین و دشمنان ناصبی ما اسیر شده‎اند، پس آن‎ها را از چنگال دشمنان نـجـات بخشد و از حیرت خارجشان کند و از سلطه شیاطین با رد کردن وسوسه‎های‎شان بیرون آورد و از یوغ نواصب با برهان‎های پروردگار و دلیل‎های امامان نجاتشان دهند، نزد خداوند فضلش بـرتر است از مردان عبادت‎پیشه در بالاترین درجات، مثل برتری آسمان بر زمین و عرش و کرسی و حـجـب بـر آسـمـان. و فضل اینان بر عابد مثل فضیلت ماه در شب چهارده بر کم‎نورترین ستاره آسمان است.

در نهایت جا دارد دست دعا به‎سوی آسمان بلند کنیم و از پروردگار متعال بخواهیم که ثلمه به‎وجود آمده بر اثر فقدان این ولی‎اش را از خزانه غیب خود و به‎وسیله هدایت ایتام آل‎محمد(علیهم‎السلام) به دامان دیگر وارثان حقیقی این خاندان جبران کند. إن‎شاء‎الله.