آنچه در بررسي اعتبارنامه نمايندگان مجلس نهم گذشت

تیغ کند عدالت

نمایندگان موظف هستند که پس از ورود به مجلس، اعتبار‎نامه یکدیگر را مورد بررسی قرار داده و از ورود منتخبانی که صلاحیت قانون‎گذاری را ندارند جلوگیری کنند. اما همواره بررسی اعتبار‎نامه‎ها با حواشی بسیاری همراه بوده است. گاهی سلایق سیاسی و گاهی نیز تخلفات اقتصادی و حتی قضایی، موجب عدم تصویب اعتبارنامه نمایندگان شده است. گروکشی نیز از اقدامات متداول نمایندگان است تا بتوانند مهر تأيید را برای اعتبار‎نامه خود بگیرند. در مجلس نهم نیز بسیاری با همین حربه در مجلس باقی ماندند و برخی دیگر نیز با وجود محکومیت قضایی و البته با حمایت گروه‎های خاص در مجلس ماندنی شدند تا در چهار سال آینده ناظر بر حسن اجرای قانون در کشور باشند!

16 خرداد:

اعتبارنامه جواد کریمی قدوسی نماینده مشهد با اعتراض مجدد علاء الدین بروجردی به کمیسیون تحقیق ارجاع شد. قدوسی نیز به اعتبار‎نامه بروجردی اعتراض کرد. اختلافات این دو نماینده به اتهاماتی برمی‎گردد که کریمی قدوسی درباره اختلاس سه هزارمیلیاردی به بروجردی وارد كرده و او را متهم به دست داشتن در این پرونده کرده بود.

با اعتراض حامد قادر مرزی به اعتبارنامه حسین نجابت و طبیب زاده، اعتبارنامه این دو منتخب به کمیسیون تحقیق ارجاع شد.

پس از اعتراض توکلی، اعتبارنامه ایرانپور با 10 رأی مخالف و 6 رأی موافق در کمیسیون 13 تأیید نشد.

به‎دلیل اعتراض ایرانپور، اعتبارنامه 9 تن از نمایندگان تهران به تصویب نرسید. ایرانپور از اعتراض خود به اعتبارنامه 7 نماینده تهران صرف‎نظر کرد و فقط اعتبارنامه احمد توکلی و الیاس نادران به کميسیون تحقیق ارجاع شد.

ایرانپور از مهدی کوچک‎زاده نماینده تهران به‎خاطر توهین به خود در صحن علنی مجلس به دادگاه شکایت می‎کند. کوچک‎زاده وی را به گروگان‎گیر تشبیه کرده بود.



22 خرداد:

عبدالرضا عزیزی سخنگوی کمیسیون تحقیق: «اعتبارنامه نادران، بروجردی و کریمی قدوسی در کمیسیون تحقیق تأیید شد. در خصوص اعتبارنامه احمد توکلی از شورای نگهبان استعلام خواهد شد.»

زهره طبیب‎زاده و حامد قادرمرزی شکایت خود را از یکدیگر پس گرفتند.



29 خرداد:

شعبه 14 دادگاه تجدید نظر استان اصفهان رأی خود را در خصوص حکم دادگاه بدوی علی ایرانپور صادر و حکم اولیه را تأیید کرد.



7 تیر:

اعتبار نامه حبیب الله برومند، فتح الله حسینی و موسوی‎نژاد در جلسه غیرعلنی به بحث گذاشته شد و سپس در جلسه علنی به تصویب رسید. با انصراف نمایندگان از اعتراض به اعتبار‎نامه الیاس نادران، اعتبار‎نامه وی در صحن علنی تصویب شد.

تنها اعتبارنامه توکلی نماینده تهران از میان منتخبان مجلس نهم هنوز در کمیسیون تحقیق به تصویب نرسیده است



3 خرداد :

مصطفی محمد نجار وزیر کشور: وزارت کشور اعتبارنامه‎‎های نمایندگان منتخب در دور اول و دوم انتخابات را به مجلس ارسال کرد.



8 خرداد:

علی لاریجانی: در بررسی اعتبارنامه‎ها مواردی بررسی خواهد شد که در شورای نگهبان به آن رسیدگی نشده است. اگر ایرادی به اعتبارنامه کسی گرفته شد، افراد تلافی نکنند. مجلس میدان رزم نیست!



10 خرداد:

احمد توکلی نسبت به اعتبار‎نامه حبیب برومند نماینده پارس آباد اعتراض کرد. اعتبار‎نامه حبیب برومند در مجلس چهارم تصویب نشد و وی از مجلس چهارم اخراج شده بود.

مهدی کوچک زاده نسبت به اعتبار‎نامه علی ایرانپور منتخب مردم مبارکه اعتراض کرد و ایرانپور در اقدامی تلافی‎جویانه به اعتبارنامه 22 نماینده تهران به‎صورت یکجا اعتراض کرد.

فاطمه آلیا منتخب تهران نسبت به اعتبارنامه کاتب منتخب گرمسار اعتراض کرد و به‎دنبال اقدام وی، کاتب نیز نسبت به اعتبار‎نامه تمام 30 منتخب تهران اعتراض کرد. کاتب در لحظات آخر مهلت قانونی توسط شورای نگهبان تأیید صلاحیت شده بود.

در حالی‎که پس از تأیید اعتبارنامه دو سوم نمایندگان باید بلافاصله هیأت رئیسه دائم مجلس انتخاب شود، با توجه به اعتراض به اعتبارنامه‎‎های محمدرضا باهنر و محمد حسن ابوترابی فرد کاندیدا‎های نایب رئیسی مجلس نهم، انتخابات هئیت رئیسه دائمی مجلس برگزار نشد!



17 خرداد:

اعتبارنامه علاءالدین بروجردی، حمزه برومند و علی ایرانپور به کمیسیون تحقیق مجلس ارجاع شد.



21 خرداد:

اعتبار‎نامه فتح‎الله حسینی منتخب مردم قصرشیرین و سید مهدی موسوی نژاد منتخب مردم دشتستان با اعتراض احمد توکلی به کمیسیون تحقیق ارجاع شد.

اعتبارنامه حامد قادرمرزی منتخب مردم قروه با اعتراض مجدد زهره طبیب‎زاده در صحن علنی مجلس به کمیسیون تحقیق ارائه شد.

سخنگوی کمیسیون تحقیق از تصویب اعتبارنامه ایرانپور و برومند در کمیسیون تحقیق مجلس شورای اسلامی خبر داد



24 خرداد:

اعتبارنامه جواد کریمی قدوسی و علاءالدین بروجردی با انصراف این دو از اعتراض نسبت به یکدیگر در صحن علنی مجلس شورای اسلامی تصویب شد.



6 تیر:

الیاس نادران اسناد محکومیت ایرانپور در دادگاه را به جرم سرقت چک و جعل 4 عنوان علمی در صحن علنی مجلس ارائه داد اما در نهایت با 150 رأی، اعتبارنامه وی تصویب شد.

تلاش سخنگوی کمیسیون تحقیق برای تصویب اعتبار‎نامه ایرانپور با اعتراض برخی از نمایندگان مواجه شد.

بیش از 175 فعالان رسانه‎ای نسبت به پیگیری‎های احمد توکلی و الیاس نادران در مجلس مبنی بر رد اعتبارنامه منتخبین مسأله‎‎دار مجلس تقدیر و تشکر کردند

انتظار ادعای کاسبکارانه و تأویل منفعلانه نیست

وجوه معنایی انتظار/دکتر محسن اسماعیلی

1- مهدویت؛ امید مشترک بشر: «... او خواهد آمد». این آرزوی بزرگ که سرانجام دستی از آستین حق در خواهد آمد و تمام رنج و اندوه بشر را پایان خواهد بخشید، اختصاص به شیعیان ندارد. همه مذاهب و فرقه‎‎‎های مسلمان این اندیشه را پذیرفته‎اند. آنان فقط در برخی جزئیات و خصوصیات با یکدیگر اختلاف‎نظر دارند؛ وگرنه، اصلِ «مهدویت» چیزی نیست که مسلمانی بتواند آن را انکار کند. گذشته از روایات بسیار متعدد و معتبر، این آیه‎‎‎های جاودان قرآن است که وعده آمدن او را می‎دهد؛ آمدنی که منت بر مستضعفان است و آنان را رهبران و قدرتمندان زمین می‎کند. مانند سوره قصص، آیه5: «وَ نُرِیدُ أَن نمُن عَلی الذِینَ استُضعِفُوا فی الاَرْضِ وَ نجْعَلَهُمْ أَئمه وَ نجْعَلَهُمُ الْوَارِثِینَ».

مهدویت و انتظار آمدن منجی، حتی اختصاص به مسلمانان هم ندارد. نگاهی به تاریخ و یا به بشریت امروز نشان می‎دهد که «انسان» و «انسانیت» در انتظار یک حادثه است؛ حادثه‎ای شیرین و امید‎بخش که نمی‎داند از کجا و چگونه در اعماق وجودش جا گرفته است. برای همین است که با وجود همه سیاه‎بختی و نکبتی که زیاده‎خواهان برای بشریت پدید آورده‎اند، هنوز هم همه به این آرزو دل بسته‎اند که «پایان شب سیه سپید است». متونی که از برخی ادیان باقی مانده است، به‎رغم همه تحریف‎‎‎ها و دستبردها، آمدنِ « او» را بشارت داده‎اند؛ چراکه حذف این بشارت‎ها، گرفتن روح از بدن انسان است و پاشیدن گردِ مرگ بر جهان هستی؛ چیزی که آنان هم نمی‎خواهند و اگر هم بخواهند، نمی‎توانند. علاوه‎بر این متون دینی، قرآن هم تصریح کرده است که مثلا این وعده در «زبور» هم بوده است سوره انبیاء، آیه 105: «وَ لَقَدْ کتَبْنَا فی الزبُورِ مِن بَعْدِ الذکرِ أَن الاَرْض یرِثُها عِبَادِی الصالِحُونَ.» در تفسیر قمی نیز در ذیل این آیه چنین آمده است: منظور از این‎که زمین را بندگان صالح خدا به ارث می‎برند، مهدی قائم (علیه السلام ) و یاران او هستند. حتی موسی هم در برابر قوم بهانه‎گیر خود دستور می‎داد تا با کمک گرفتن از خدا صبر کنند و در انتظار پیروزی آخر باشند. سوره اعراف، آیه128: «قَالَ مُوسی لِقَوْمِهِ استَعِینُوا بِاللهِ وَ اصبرُوا إِن الاَرْض للهِ یورِثُها مَن یشاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَ الْعَاقِبَه لِلْمُتقِینَ»

2- مهدویت و انواع خیانت‎ها: پس «مهدویت» امید مشترک بشریت و مایه خوش‎بینی او به زندگی و جهان هستی است. با این «انتظار» است که رنج و اندوه انسان قابل تحمل می‎شود و روزنه‎ای به‎سوی پیروزی و رستگاری پیدا می‎شود. اگر امید به آینده از بین برود و آدمی هیچ احتمالی برای پایان درد‎‎ها و فلاکت خویش ندهد، برای چه بماند و رنج بی‎پایان را به دوش کِشد؟! انسان بدون امید می‎میرد و موتور حرکت و تلاش خاموش می‎شود. این راز بزرگ در حدیثی چنین بازگو شده است که «عیسی علیه السلام نشسته بود و پیرمردی با بیل زمین را شیار می‎کرد. عیسی فرمود: بار خدایا! آرزو (امید) را از او برگیر. آن پیر در دم بیل را کنار نهاد و دراز کشید. ساعتی گذشت و عیسی گفت: بار خدایا! آرزو را به او بازگردان. آن پیر بی‎درنگ برخاست و شروع به‎کار کرد.»

واقعیت آن است که دشمنان و بدخواهانی که نمی‎توانسته‎اند نور امید و انتظار فرج را از دل و فطرت بشر ریشه‎کن کنند، سال‎‎‎ها است كه چشم طمع به منحرف کردن این آرزو و تبدیل آن به ضد‎خود دوخته‎اند. این خیانت و جنایت بزرگ عمدتا به یکی از این دو شکل اجرا شده است؛ ادعا‎‎های دروغ و کاسب‎کارانه و نیز تأویل‎‎‎های نادرست و منفعلانه!

3- ادعای مهدویت یا سفارت: چون شعله‎‎‎های «انتظار فرج» از اعماق جان هر انسانی زبانه می‎کشد و از آن‎جا که هر کس، دانسته یا نادانسته، چشم به راه مرد بزرگی است که فطرت و دین (که آن هم فطری است) به او وعده کرده‎اند، همواره در طول تاریخ شاهد سوء‎استفاده مدعیانی بوده‎ایم که خصوصا پس از وعده‎‎‎های پیامبر اسلام، خود را «مهدی» یا همان منتَظَر موعود معرفی کرده‎اند. به این گروه پر شمار، البته باید کسانی را هم افزود که خود چنین ادعایی نداشته و یا حتی از آن اعلام برائت هم کرده‎اند، اما یاران و هواداران آنها، از روی شدت علاقه و یا با سوء‎استفاده از شخصیت و جایگاه آنان و برای تأمین منافع خود، چنین دروغی را شایع کرده‎اند.

ظاهرا چنین حادثه‎ای در تاریخ اسلام، اولین‎بار برای «محمد بن حنیفه» اتفاق افتاد. پس از او همین اتفاق برای «زید بن علی»، «محمد بن عبدالله محض» یا همان «نفس زکیه» و افراد بسیاری تکرار شد. سوء‎استفاده‎‎‎های سیاسی از مهدویت تا آن‎جا است که حتی منصور، خلیفه عباسی، عمدا نام فرزندش را مهدی گذاشت، تاشاید بتواند، بایک عوام‎فریبیِ آشکار، عده‎ای از مردم را فریب دهد و بگوید آن مهدی که شما در انتظار او هستید، پسر من است.

4- ادعای ارتباط و ملاقات: نوع دیگر از تکسب با ایده انتظار، ادعای ارتباط و رؤیت و یا تعیین وقت ظهور است. اینان با تواضع و شکسته نفسی! ! فقط ادعای ارتباط با امام موعود را مطرح می‎کنند، شفا می‎دهند و گره گشایی می‎کنند وگاهی هم وقت ظهور را تعیین می‎کنند. در متون دینی با این نوع از شیادی و تعیش به همان شدت برخورد شده که با مدعیان مهدویت برخورد گردیده است. این نوع سوء‎استفاده را خود آن حضرت هم در آخرین نامه‎ به آخرین نائب خاصش پیش‎بینی فرمود. البته راه ملاقات به‎طور کلی بسته نیست و این شرافت بزرگ ممکن است پس ازسال‎‎ها مجاهدت برای نوادری از نوادر پیدا شود. اما آنان کسانی هستند که مُهر بر لب دارند و از دیدار یار، نان و نام نمی‎طلبند.

مسأله این است که باز شدن دکان ادعای رؤیت، رواج بازار شیادی را در پی دارد؛ همانگونه که تعیین وقت موجب سرخوردگی و نا امیدی می‎شود. و این، هر دو، به اصل ِ انتظار آسیب‎‎‎های جبران ناپذیر می‎زند. امام صادق علیه السلام فرموده‎اند: «هر کس برای تو وقت تعیین کرد، بی‎محابا آن را دروغ شمار؛ زیرا ما برای هیچ کس هیچ‎وقتی تعیین نمی‎کنیم». «مَن وقتَ لک من الناسِ شیئا فلا تَهابَن أنْ تُکذبَهُ، فلَسْنا نُوَقتُ لأحدٍ وَقْتا.»